Poeme : Éτøile ¢Elešte

Regarde l’étoile qui illumine faiblement le ciel,
Sublimes reflets dans un firmament d’étincelles,
Elle érode l’obscurité de cette vérité si brutale,
Marchant sur les épines de ces amitiés qui font mal.

Regarde l’étoile qui se fonde dans les nuages,
Joignant ses mains glacées entre ces orages,
Pour un mot chaleureux elle tape à ces portes,
Errant entre ces amitiés qui sont déjà mortes.
Regarde l’étoile dont les feux s’éteindent lentement,
D’un brasier celeste que submerge l’abandon,
Elle gôutte l’imonde embaume de ces fleurs fanées,
Vile essence de ces amitiés d’une seule année.
Regarde la petite étoile qui prend enfin son envol,
Elle enfouit dans l’oubli ces hypocrites paroles,
Elle vogue dans les bleus azures de l’horizon,
Vers un au-delà idéal d’une délicate saison. ♥

ʁəɡaʁdə letwalə ki ilyminə fεbləmɑ̃ lə sjεl,
syblimə ʁəflε dɑ̃z- œ̃ fiʁmame detɛ̃sεllə,
εllə eʁɔdə lɔpskyʁite də sεtə veʁite si bʁytalə,
maʁʃɑ̃ syʁ lεz- epinə də sεz- amitje ki fɔ̃ mal.

ʁəɡaʁdə letwalə ki sə fɔ̃də dɑ̃ lε nɥaʒə,
ʒwaɲɑ̃ sε mɛ̃ ɡlasez- ɑ̃tʁə sεz- ɔʁaʒə,
puʁ œ̃ mo ʃaləʁøz- εllə tapə a sε pɔʁtə,
eʁɑ̃ ɑ̃tʁə sεz- amitje ki sɔ̃ deʒa mɔʁtə.
ʁəɡaʁdə letwalə dɔ̃ lε fø setɛ̃de lɑ̃təmɑ̃,
dœ̃ bʁazje səlεstə kə sybmεʁʒə labɑ̃dɔ̃,
εllə ʒoytə limɔ̃də ɑ̃bomə də sε flœʁ fane,
vilə esɑ̃sə də sεz- amitje dynə sələ ane.
ʁəɡaʁdə la pətitə etwalə ki pʁɑ̃t- ɑ̃fɛ̃ sɔ̃n- ɑ̃vɔl,
εllə ɑ̃fui dɑ̃ lubli sεz- ipɔkʁitə paʁɔlə,
εllə vɔɡ dɑ̃ lε bløsz- azyʁə də lɔʁizɔ̃,
vεʁz- œ̃n- o dəla ideal dynə delikatə sεzɔ̃.