Poeme : Solitude

Un sentiment m’obsède constamment,
Il me détruit et me fais mal,
Me donne l’impression de ne plus être vivant,
Et d’avoir une existence infernale,

Même entouré des personnes que j’aime,
Je me sens incroyablement seul,
Alors je me referme sur moi-même,
Et me retrouve totalement seul,

Je me dis que ma vie est finie,
Même si elle n’a jamais commencée,
Je sens que mon âme périe,
Et que ma solitude va durée,

J’aurai pu être heureux,
Mais j’ai tout gâché,
Et je me retrouve malheureux,
Mon destin est scellé,

Durant le reste de mes jours,
Je ressentirais cette solitude,

œ̃ sɑ̃timɑ̃ mɔpsεdə kɔ̃stamɑ̃,
il mə detʁɥi e mə fε mal,
mə dɔnə lɛ̃pʁesjɔ̃ də nə plysz- εtʁə vivɑ̃,
e davwaʁ ynə εɡzistɑ̃sə ɛ̃fεʁnalə,

mεmə ɑ̃tuʁe dε pεʁsɔnə kə ʒεmə,
ʒə mə sɑ̃sz- ɛ̃kʁwajabləmɑ̃ səl,
alɔʁ ʒə mə ʁəfεʁmə syʁ mwa mεmə,
e mə ʁətʁuvə tɔtaləmɑ̃ səl,

ʒə mə di kə ma vi ε fini,
mεmə si εllə na ʒamε kɔmɑ̃se,
ʒə sɑ̃s kə mɔ̃n- amə peʁi,
e kə ma sɔlitydə va dyʁe,

ʒoʁε py εtʁə œʁø,
mε ʒε tu ɡaʃe,
e ʒə mə ʁətʁuvə maləʁø,
mɔ̃ dεstɛ̃ ε sεlle,

dyʁɑ̃ lə ʁεstə də mε ʒuʁ,
ʒə ʁəsɑ̃tiʁε sεtə sɔlitydə,