Poeme : Je Suis Mome

Je suis mome, fantome
Errante transparente
A la vie sans arome
Ma lancinante attente

J’ai un rêve, une treve
Qui a pris mon esprit
Dont s’écoule la seve
Chaque fois qu’on m’oublie

Une plume, enclume
Et le sceau de mes maux
Que le papier consume
Sous la pluie des sanglots

Sons les preuves, neuves
De la faim de ma fin
De ces pieces qui meuvent
D’un jeu sans lendemain

La mort, endort
Chaque soir mon espoir
Et quand le soleil sort
Je replonge dans le noir

En pleurs, je meurs
Dans la flaque, opaque
De la rouge douleur
Dont j’ai creuvé le sac

ʒə sɥi mɔmə, fɑ̃tɔmə
eʁɑ̃tə tʁɑ̃spaʁɑ̃tə
a la vi sɑ̃z- aʁɔmə
ma lɑ̃sinɑ̃tə atɑ̃tə

ʒε œ̃ ʁεvə, ynə tʁəvə
ki a pʁi mɔ̃n- εspʁi
dɔ̃ sekulə la səvə
ʃakə fwa kɔ̃ mubli

ynə plymə, ɑ̃klymə
e lə so də mε mo
kə lə papje kɔ̃symə
su la plɥi dε sɑ̃ɡlo

sɔ̃ lε pʁəvə, nəvə
də la fɛ̃ də ma fɛ̃
də sε pjəsə ki məve
dœ̃ ʒø sɑ̃ lɑ̃dəmɛ̃

la mɔʁ, ɑ̃dɔʁ
ʃakə swaʁ mɔ̃n- εspwaʁ
e kɑ̃ lə sɔlεj sɔʁ
ʒə ʁəplɔ̃ʒə dɑ̃ lə nwaʁ

ɑ̃ plœʁ, ʒə mœʁ
dɑ̃ la flakə, ɔpakə
də la ʁuʒə dulœʁ
dɔ̃ ʒε kʁəve lə sak