Poeme : Passerelle

Les ficelles de la vie
Ont noué l’estomac
De mon corps qui survie
Avant d’aller en bas

L’appesanteur me gagne
Le vide hape mes pieds
J’ai égaré la hargne
Ancre de mes souliers

Aspirée ma substance
Il ne reste qu’enveloppe
Qui dans sa douce errance
De son possible ecoppe
Le mal qui s’inssinu
Dans le moindre interstice
De mon cœur mis à nu
Qui sur la pente glisse

Passerelle de la mort
Qui s’appropri mon corps
Et signe de sa main
La fin de mon destin

Morte je me tortille
Dans ses bras grand ouverts
Moi la petite fille
Descendue en enfer

lε fisεllə də la vi
ɔ̃ nue lεstɔmak
də mɔ̃ kɔʁ ki syʁvi
avɑ̃ dale ɑ̃ ba

lapəzɑ̃tœʁ mə ɡaɲə
lə vidə-apə mε pje
ʒε eɡaʁe la-aʁɲə
ɑ̃kʁə də mε sulje

aspiʁe ma sybstɑ̃sə
il nə ʁεstə kɑ̃vəlɔpə
ki dɑ̃ sa dusə eʁɑ̃sə
də sɔ̃ pɔsiblə əkɔpə
lə mal ki sɛ̃siny
dɑ̃ lə mwɛ̃dʁə ɛ̃tεʁstisə
də mɔ̃ kœʁ miz- a ny
ki syʁ la pɑ̃tə ɡlisə

pasəʁεllə də la mɔʁ
ki sapʁɔpʁi mɔ̃ kɔʁ
e siɲə də sa mɛ̃
la fɛ̃ də mɔ̃ dεstɛ̃

mɔʁtə ʒə mə tɔʁtijə
dɑ̃ sε bʁa ɡʁɑ̃t- uvεʁ
mwa la pətitə fijə
desɑ̃dɥ ɑ̃n- ɑ̃fe