Poeme : L’alsacien

Joyaux se ternant
Mon cœur se tarit
Tes mots lui manquant
Lentement se fletrit

Occie de ta mémoire
Je me meurs solitaire
Loin de toi sans espoir
Ressassant mes prières

Halo ténébreux
Enveloppe mon âme
Cet esprit amoureux
Qui en moi se décharne

Nantie de ma plume
Je fais couler l’encre
Qui telle une enclume
Dans les profondeurs s’ancre

ʒwajo sə tεʁnɑ̃
mɔ̃ kœʁ sə taʁi
tε mo lɥi mɑ̃kɑ̃
lɑ̃təmɑ̃ sə flεtʁi

ɔksi də ta memwaʁə
ʒə mə mœʁ sɔlitεʁə
lwɛ̃ də twa sɑ̃z- εspwaʁ
ʁesasɑ̃ mε pʁjεʁə

alo tenebʁø
ɑ̃vəlɔpə mɔ̃n- amə
sεt εspʁi amuʁø
ki ɑ̃ mwa sə deʃaʁnə

nɑ̃ti də ma plymə
ʒə fε kule lɑ̃kʁə
ki tεllə ynə ɑ̃klymə
dɑ̃ lε pʁɔfɔ̃dœʁ sɑ̃kʁə