Poeme : Le Temps D’avant

Le temps d’avant

Le temps d’avant,
Le temps d’antan
Etait si beau,
Etait si lent,

La seule nourriture,
Etait la verdure,
Le seul moyen de transport,
Nos jambes, notre corps,

Le seul produit de beauté,
Le henné,
La seule guerre ?
Il n’y en avait pas sur terre,

Nous étions bien,
Nous étions quelque chose,
Maintenant on est rien,
Voici ma prose.

lə tɑ̃ davɑ̃

lə tɑ̃ davɑ̃,
lə tɑ̃ dɑ̃tɑ̃
ətε si bo,
ətε si lɑ̃,

la sələ nuʁʁityʁə,
ətε la vεʁdyʁə,
lə səl mwajɛ̃ də tʁɑ̃spɔʁ,
no ʒɑ̃bə, nɔtʁə kɔʁ,

lə səl pʁɔdɥi də bote,
lə εne,
la sələ ɡeʁə ?
il ni ɑ̃n- avε pa syʁ teʁə,

nuz- esjɔ̃ bjɛ̃,
nuz- esjɔ̃ kεlkə ʃozə,
mɛ̃tənɑ̃ ɔ̃n- ε ʁjɛ̃,
vwasi ma pʁozə.