Poeme : Pensées Presque Sages

Pensées presque sages
L’air pesant, presque lourd
Poisse nos peaux rouges.
La vue de la gorge
Profonde qui m’entoure,
La pagaie s’enfonce…
Le calme se retient…
M’extasiant de bonheur,
Suspendu au torrent
Bouillant de nos ardeurs
À nos souffles d’enfants,
La pagaie se lève…
Le calme bourdonne…
Enivrement de joie
Exaltante fraicheur
De ces hautes parois
Me transforment en roi
La pagaie replonge…
Le calme explose…
À l’eau de ce ruisseau
Aux roches de mousse
Que joue le flamenco
Qui nous éclabousse.
La pagaie s’assagit…
Le calme retombe…
L’ombre de la rive
Calme le kayak
D’une coulée vive
Des gorges d’Auriac.

pɑ̃se pʁεskə saʒə
lεʁ pəzɑ̃, pʁεskə luʁ
pwasə no po ʁuʒə.
la vɥ də la ɡɔʁʒə
pʁɔfɔ̃də ki mɑ̃tuʁə,
la paɡε sɑ̃fɔ̃sə…
lə kalmə sə ʁətjɛ̃…
mεkstazjɑ̃ də bɔnœʁ,
syspɑ̃dy o tɔʁe
bujɑ̃ də noz- aʁdœʁ
a no suflə dɑ̃fɑ̃,
la paɡε sə lεvə…
lə kalmə buʁdɔnə…
ɑ̃nivʁəmɑ̃ də ʒwa
εɡzaltɑ̃tə fʁεʃœʁ
də sεz- otə paʁwa
mə tʁɑ̃sfɔʁme ɑ̃ ʁwa
la paɡε ʁəplɔ̃ʒə…
lə kalmə εksplozə…
a lo də sə ʁɥiso
o ʁoʃə də musə
kə ʒu lə flamɑ̃ko
ki nuz- eklabusə.
la paɡε sasaʒi…
lə kalmə ʁətɔ̃bə…
lɔ̃bʁə də la ʁivə
kalmə lə kεjak
dynə kule vivə
dε ɡɔʁʒə- doʁjak.