Poeme : Fille Rêveuse

Une fille de quatorze ans que je suis
Rêve de vivre si longtemps
Souhaitant une vie charmante et sans soucis
Au milieu de sa famille ravissante

De son rêve elle ne trouve personne qui la soutient
Ni l’encourage de son cœur et sa main tient.
Une fille qui espère de son cœur
D’avoir le sens de l’honneur

Elle ne cesse pas de rêver
De la paix et de liberté
Elle ne s’arrête pas de travailler.
Pour son avenir mérité

Elle est devenue une fleure morte
Que personne ne l’admire de sorte
Qu’elle est jetée par le fleuriste
Oh ! Que cette vie est triste

Elle n’a rien voulu que la tolérance
La justice et l’innocence de l’enfance
Mais les gueulards gueulent que c’est irréel
Un rêve enfantin n’atteint jamais la citadelle

Eh ! Vous ! Femmes et hommes qui ont des âmes
Soutenez nos rêves et nos visions en flamme
C’est ce rêve qui nous donne de l’espoir
De survivre pour atteindre la gloire

ynə fijə də katɔʁzə ɑ̃ kə ʒə sɥi
ʁεvə də vivʁə si lɔ̃tɑ̃
suεtɑ̃ ynə vi ʃaʁmɑ̃tə e sɑ̃ susi
o miljø də sa famijə ʁavisɑ̃tə

də sɔ̃ ʁεvə εllə nə tʁuvə pεʁsɔnə ki la sutjɛ̃
ni lɑ̃kuʁaʒə də sɔ̃ kœʁ e sa mɛ̃ tjɛ̃.
ynə fijə ki εspεʁə də sɔ̃ kœʁ
davwaʁ lə sɑ̃s də lɔnœʁ

εllə nə sεsə pa də ʁεve
də la pε e də libεʁte
εllə nə saʁεtə pa də tʁavaje.
puʁ sɔ̃n- avəniʁ meʁite

εllə ε dəvənɥ ynə flœʁə mɔʁtə
kə pεʁsɔnə nə ladmiʁə də sɔʁtə
kεllə ε ʒəte paʁ lə fləʁistə
ɔ ! kə sεtə vi ε tʁistə

εllə na ʁjɛ̃ vuly kə la tɔleʁɑ̃sə
la ʒystisə e linɔsɑ̃sə də lɑ̃fɑ̃sə
mε lε ɡəlaʁd ɡəle kə sεt- iʁeεl
œ̃ ʁεvə ɑ̃fɑ̃tɛ̃ natɛ̃ ʒamε la sitadεllə

ε ! vu ! faməz- e ɔmə ki ɔ̃ dεz- amə
sutəne no ʁεvəz- e no vizjɔ̃z- ɑ̃ flamə
sε sə ʁεvə ki nu dɔnə də lεspwaʁ
də syʁvivʁə puʁ atɛ̃dʁə la ɡlwaʁə