Poeme : Ma Mort Est Proche

Ma mort est proche
Ce n’est pas un reproche
Je le savais depuis longtemps
Je savais que ce n’était qu’une questin de temps

Mon cœur est malade
Maintenant tout est fade
Je n’ai plus de vie
Je n’ai plus d’envie

Ma peau devient d’une blancheur diaphane
De toute mon âme la douleur émane
J’ai pris l’habitude de me vêtir de noir
Pour que nul ne puissent m’aperçevoir

Je la sent qui vient
Je sais quelle me veux
Je lui offre mes voeux
La vie me retient

Elle sait que je lui appartiendrai
Elle sait que je mourirait devant elle
Sous ses yeux ma vie qui s’emmêle
Sous ses yeux je perdrai

Je dance juqu’à ce que je tombe
Je sens que vient ma mort
Puis je m’en vais sans remort
Et je regarde ma tombe

ma mɔʁ ε pʁoʃə
sə nε pa œ̃ ʁəpʁoʃə
ʒə lə savε dəpɥi lɔ̃tɑ̃
ʒə savε kə sə netε kynə kεstɛ̃ də tɑ̃

mɔ̃ kœʁ ε maladə
mɛ̃tənɑ̃ tut- ε fadə
ʒə nε plys də vi
ʒə nε plys dɑ̃vi

ma po dəvjɛ̃ dynə blɑ̃ʃœʁ djafanə
də tutə mɔ̃n- amə la dulœʁ emanə
ʒε pʁi labitydə də mə vεtiʁ də nwaʁ
puʁ kə nyl nə pɥise mapεʁsəvwaʁ

ʒə la sɑ̃ ki vjɛ̃
ʒə sε kεllə mə vø
ʒə lɥi ɔfʁə mε vø
la vi mə ʁətjɛ̃

εllə sε kə ʒə lɥi apaʁtjɛ̃dʁε
εllə sε kə ʒə muʁiʁε dəvɑ̃ εllə
su sεz- iø ma vi ki sɑ̃mεlə
su sεz- iø ʒə pεʁdʁε

ʒə dɑ̃sə ʒyka sə kə ʒə tɔ̃bə
ʒə sɑ̃s kə vjɛ̃ ma mɔʁ
pɥi ʒə mɑ̃ vε sɑ̃ ʁəmɔʁ
e ʒə ʁəɡaʁdə ma tɔ̃bə