Poeme : S’ Il Me Reste…

S’il me reste seulement à vivre vingt jours,
Je tapisserais le ciel de fines flanelles,
Et je le tiendrais par mes câlines prunelles
Pour que le miel se livre à mes suaves séjours…

S’il me reste à vivre le temps des courts détours,
J’effeuillerais la flore aux allures sensuelles
Pour suivre cent ans ses fragrances éternelles,
Et je sèmerais tout mon corps aux alentours…

S’il me reste à vivre une maudite seconde,
Je humerais la terre au nombril de sa ronde
En jetant un œil au-delà de la fenêtre…

J’épuiserais impavide mon regard vide,
Et pour me taire, j’inscrirais sur une lettre
Que la vie délaisse mon visage livide…

sil mə ʁεstə sələmɑ̃ a vivʁə vɛ̃ ʒuʁ,
ʒə tapisəʁε lə sjεl də finə flanεllə,
e ʒə lə tjɛ̃dʁε paʁ mε kalinə pʁynεllə
puʁ kə lə mjεl sə livʁə a mε sɥavə seʒuʁ…

sil mə ʁεstə a vivʁə lə tɑ̃ dε kuʁ detuʁ,
ʒefœjʁε la flɔʁə oz- alyʁə sɑ̃sɥεllə
puʁ sɥivʁə sɑ̃t- ɑ̃ sε fʁaɡʁɑ̃səz- etεʁnεllə,
e ʒə sεməʁε tu mɔ̃ kɔʁz- oz- alɑ̃tuʁ…

sil mə ʁεstə a vivʁə ynə moditə səɡɔ̃də,
ʒə yməʁε la teʁə o nɔ̃bʁil də sa ʁɔ̃də
ɑ̃ ʒətɑ̃ œ̃n- œj o dəla də la fənεtʁə…

ʒepɥizəʁεz- ɛ̃pavidə mɔ̃ ʁəɡaʁ vidə,
e puʁ mə tεʁə, ʒɛ̃skʁiʁε syʁ ynə lεtʁə
kə la vi delεsə mɔ̃ vizaʒə lividə…