Poeme : Le Venin De La Solitude

Que le vent nous emporte
Ma tendre et douce amie,
Et claquons notre porte
A la vie ennemie,

Débarquons sur une île
Loin de ce monde abscons,
Au nez des gens hostiles
Aux ergots de faux cons…

Sable blanc sans limite
Dans un miroir de mer,
Un ciel bleu qui lévite
Au cœur de nos chimères…

Le silence s’élance
Dans nos voix qui se taisent,
Le vide en pétulance
Au chant de nos fadaises…

Robinson crut Zoé
Cousu de lassitude,
Sans arche de Noé
Mourut de solitude…

kə lə vɑ̃ nuz- ɑ̃pɔʁtə
ma tɑ̃dʁə e dusə ami,
e klakɔ̃ nɔtʁə pɔʁtə
a la vi εnəmi,

debaʁkɔ̃ syʁ ynə ilə
lwɛ̃ də sə mɔ̃də abskɔ̃,
o ne dε ʒɑ̃z- ɔstilə
oz- εʁɡo də fo kɔ̃…

sablə blɑ̃ sɑ̃ limitə
dɑ̃z- œ̃ miʁwaʁ də mεʁ,
œ̃ sjεl blø ki levitə
o kœʁ də no ʃimεʁə…

lə silɑ̃sə selɑ̃sə
dɑ̃ no vwa ki sə tεze,
lə vidə ɑ̃ petylɑ̃sə
o ʃɑ̃ də no fadεzə…

ʁɔbɛ̃sɔ̃ kʁy zɔe
kuzy də lasitydə,
sɑ̃z- aʁʃə də nɔe
muʁy də sɔlitydə…