Poeme : Insolite Hère

Il ne me semble pas très normal,
Dans un monde où tout fait mal,
De renier l’innée source primale,
De notre premier instinct animal.

En dénigrant sa marque d’origine,
On se prive de sensations fines,
Qui jettent le passé qui se radine, Vers les profondeurs de ravines.

On s’abstient du simple contact,
En refoulant son manque de tact,
S’imaginant le seul autodidacte,
De sa propre vie et de ses actes.

On s’éloigne du monde humain,
En détruisant les surlendemains,
D’êtres allant main dans la main,
Découvrir de nouveaux matins.

On se complaît de nos habitudes,
Qui rétrecissent chaque latitude,
Conditionnant maintes attitudes,
Nous plongeant dans la solitude.

il nə mə sɑ̃blə pa tʁε nɔʁmal,
dɑ̃z- œ̃ mɔ̃də u tu fε mal,
də ʁənje line suʁsə pʁimalə,
də nɔtʁə pʁəmje ɛ̃stɛ̃ animal.

ɑ̃ deniɡʁɑ̃ sa maʁkə dɔʁiʒinə,
ɔ̃ sə pʁivə də sɑ̃sasjɔ̃ finə,
ki ʒεte lə pase ki sə ʁadinə, vεʁ lε pʁɔfɔ̃dœʁ də ʁavinə.

ɔ̃ sabstjɛ̃ dy sɛ̃plə kɔ̃takt,
ɑ̃ ʁəfulɑ̃ sɔ̃ mɑ̃kə də takt,
simaʒinɑ̃ lə səl otɔdidaktə,
də sa pʁɔpʁə vi e də sεz- aktə.

ɔ̃ selwaɲə dy mɔ̃də ymɛ̃,
ɑ̃ detʁɥizɑ̃ lε syʁlɑ̃dəmɛ̃,
dεtʁəz- alɑ̃ mɛ̃ dɑ̃ la mɛ̃,
dekuvʁiʁ də nuvo matɛ̃.

ɔ̃ sə kɔ̃plε də no-abitydə,
ki ʁetʁəsise ʃakə latitydə,
kɔ̃disjɔnɑ̃ mɛ̃təz- atitydə,
nu plɔ̃ʒɑ̃ dɑ̃ la sɔlitydə.