Poeme : Cris

Cris de rage, de désespoir
Cris de malade, cris de mon être
Ne risquent pas de disparaître
De s’effacer de ma mémoire

Cris de malade, cris de mon être
Cris de rage de désespoir
Occupent encore plus noirs
Toutes mes pensées, et ne s’arrêtent

Cris de mon être, cris de malade
Cris de rage, de désespoir
Ne me seront sans aide
Vide bicoque qui va s’échoir

Désespoir, cris de ma rage
Cris de malade, cris de mon être
Peur de ne peut être
Jamais tourner ta page

kʁi də ʁaʒə, də dezεspwaʁ
kʁi də maladə, kʁi də mɔ̃n- εtʁə
nə ʁiske pa də dispaʁεtʁə
də sefase də ma memwaʁə

kʁi də maladə, kʁi də mɔ̃n- εtʁə
kʁi də ʁaʒə də dezεspwaʁ
ɔkype ɑ̃kɔʁə plys nwaʁ
tutə mε pɑ̃se, e nə saʁεte

kʁi də mɔ̃n- εtʁə, kʁi də maladə
kʁi də ʁaʒə, də dezεspwaʁ
nə mə səʁɔ̃ sɑ̃z- εdə
vidə bikɔkə ki va seʃwaʁ

dezεspwaʁ, kʁi də ma ʁaʒə
kʁi də maladə, kʁi də mɔ̃n- εtʁə
pœʁ də nə pø εtʁə
ʒamε tuʁne ta paʒə