Poeme : La Mer Pleure

La mer s’enflamme d’une infernale tristesse
Ses larmes prennent feu, ô braises de sanglots,
Elle pleure et brûle d’une chaude détresse.

Le soleil plein d’ardeurs l’inonde et la caresse,
Mais quand vient la lune morne aux charmes falots
La mer s’enflamme d’une infernale tristesse.

La mer dévorée et toute gonflée d’ivresse
Sous l’horizon rouge et tout un troupeau d’oiseaux,
Elle pleure et brûle d’une chaude détresse.

Quand le soir s’abat sans nulle délicatesse
Et recouvre de noir toutes les glauques eaux,
La mer s’enflamme d’une infernale tristesse.

Sous le ciel violet parfumé de tendresse
La mer poétesse pleine de beaux bateaux,
Elle pleure et brûle d’une chaude détresse.

Aucun homme n’oublie la mer de sa jeunesse,
Mais quand il prend le large et vogue sur les flots,
La mer s’enflamme d’une infernale tristesse,
Elle pleure et brûle d’une chaude détresse !

la mεʁ sɑ̃flamə dynə ɛ̃fεʁnalə tʁistεsə
sε laʁmə- pʁεne fø, o bʁεzə də sɑ̃ɡlo,
εllə plœʁə e bʁylə dynə ʃodə detʁεsə.

lə sɔlεj plɛ̃ daʁdœʁ linɔ̃də e la kaʁεsə,
mε kɑ̃ vjɛ̃ la lynə mɔʁnə o ʃaʁmə- falo
la mεʁ sɑ̃flamə dynə ɛ̃fεʁnalə tʁistεsə.

la mεʁ devɔʁe e tutə ɡɔ̃fle divʁεsə
su lɔʁizɔ̃ ʁuʒə e tut- œ̃ tʁupo dwazo,
εllə plœʁə e bʁylə dynə ʃodə detʁεsə.

kɑ̃ lə swaʁ saba sɑ̃ nylə delikatεsə
e ʁəkuvʁə də nwaʁ tutə lε ɡlokz- o,
la mεʁ sɑ̃flamə dynə ɛ̃fεʁnalə tʁistεsə.

su lə sjεl vjɔlε paʁfyme də tɑ̃dʁεsə
la mεʁ pɔetεsə plεnə də bo bato,
εllə plœʁə e bʁylə dynə ʃodə detʁεsə.

okœ̃ ɔmə nubli la mεʁ də sa ʒənεsə,
mε kɑ̃t- il pʁɑ̃ lə laʁʒə e vɔɡ syʁ lε flo,
la mεʁ sɑ̃flamə dynə ɛ̃fεʁnalə tʁistεsə,
εllə plœʁə e bʁylə dynə ʃodə detʁεsə !