Poeme : Souveraineté

Le doux printemps s’éveille tel une jeune rose,
Epines de cristal endormies par l’hiver,
Cette fraîche dame est empourprée par cet air,
Et la pluie sur ces pétales, amène l’osmose.

La forte brise, l’évite de la dépose,
La dépose de fines particules, notre mère,
Notre chère femme ne saurait se laisser faire,
Face aux épreuves qu’elle peut vaincre, si elle l’ose.

De ses pétales tels un calice,
Formé comme une boîte à malice,
Elle en sort un nectar.

Le parfum de cette reine,
Témoin de la grande peine,
De ce peintre, auteur du plus belle art.

lə du pʁɛ̃tɑ̃ sevεjə tεl ynə ʒənə ʁozə,
əpinə də kʁistal ɑ̃dɔʁmi paʁ livεʁ,
sεtə fʁεʃə damə εt- ɑ̃puʁpʁe paʁ sεt εʁ,
e la plɥi syʁ sε petalə, amεnə lɔsmozə.

la fɔʁtə bʁizə, levitə də la depozə,
la depozə də finə paʁtikylə, nɔtʁə mεʁə,
nɔtʁə ʃεʁə famə nə soʁε sə lεse fεʁə,
fasə oz- epʁəvə kεllə pø vɛ̃kʁə, si εllə lozə.

də sε petalə tεlz- œ̃ kalisə,
fɔʁme kɔmə ynə bwatə a malisə,
εllə ɑ̃ sɔʁ œ̃ nεktaʁ.

lə paʁfœ̃ də sεtə ʁεnə,
temwɛ̃ də la ɡʁɑ̃də pεnə,
də sə pɛ̃tʁə, otœʁ dy plys bεllə aʁ.