Poeme : ¤… ¤

Ma carcasse est degueulasse
Pourrie de l’interieur
Ca ne se voit pas a l’exterieur
Je sens que je meurs

Je suis comme le noir
En moi prend forme le desespoir
Prend place la culpabilité
La haine et la cruauté

Je ressens une chaleur
J’ai chaud, j’ai peur
Je plonge dans les tenebres
Voila que commence mon enfer

Je moisis seule ici
Comme un dechet qui nuit
Existence sans importance
Vie d’ignorance terrée dans le silence

Âme nourrie de douleur
Elle n’a plus peur du malheur
Bientot je deviendrais poussiere
Ravagée par le calvaire

ma kaʁkasə ε dəɡəlasə
puʁʁi də lɛ̃təʁjœʁ
ka nə sə vwa pa a lεkstəʁjœʁ
ʒə sɑ̃s kə ʒə mœʁ

ʒə sɥi kɔmə lə nwaʁ
ɑ̃ mwa pʁɑ̃ fɔʁmə lə dəzεspwaʁ
pʁɑ̃ plasə la kylpabilite
la-εnə e la kʁɥote

ʒə ʁəsɛ̃z- ynə ʃalœʁ
ʒε ʃo, ʒε pœʁ
ʒə plɔ̃ʒə dɑ̃ lε tənεbʁə
vwala kə kɔmɑ̃sə mɔ̃n- ɑ̃fe

ʒə mwazi sələ isi
kɔmə œ̃ dəʃε ki nɥi
εɡzistɑ̃sə sɑ̃z- ɛ̃pɔʁtɑ̃sə
vi diɲɔʁɑ̃sə teʁe dɑ̃ lə silɑ̃sə

amə nuʁʁi də dulœʁ
εllə na plys pœʁ dy malœʁ
bjɛ̃to ʒə dəvjɛ̃dʁε pusjəʁə
ʁavaʒe paʁ lə kalvεʁə