Poeme : Deja Morte

Je suis deja morte
Sur moi s’est refermée une porte
Celle de la paix eternel
Celle de l’amour donnant des ailes

Je ne suis deja plus en vie
Je vagabonde la nuit
Je succombe aux demons
Eux seuls entendent mes lamentations

Je suis un fantôme
Qui se nourrit de la peur des mômes
Je suis une sorcière
Pas n’importe laquelle… celle de Blair…

La penombre est ma resurection
Elle m’empeche de tomber dans l’affection
Dans la joie et la compassion
… Je deteste ces mots…

Saupoudrez le tout d’un peu de violence
Rajoutez une pincée de haine
Une touche de peine
Et vous obtiendrez un delicieux plat de souffrance

ʒə sɥi dəʒa mɔʁtə
syʁ mwa sε ʁəfεʁme ynə pɔʁtə
sεllə də la pε ətεʁnεl
sεllə də lamuʁ dɔnɑ̃ dεz- εlə

ʒə nə sɥi dəʒa plysz- ɑ̃ vi
ʒə vaɡabɔ̃də la nɥi
ʒə sykɔ̃bə o dəmɔ̃
ø səlz- ɑ̃tɑ̃de mε lamɑ̃tasjɔ̃

ʒə sɥiz- œ̃ fɑ̃tomə
ki sə nuʁʁi də la pœʁ dε momə
ʒə sɥiz- ynə sɔʁsjεʁə
pa nɛ̃pɔʁtə lakεllə… sεllə də blεʁ…

la pənɔ̃bʁə ε ma ʁəsyʁεksjɔ̃
εllə mɑ̃pεʃə də tɔ̃be dɑ̃ lafεksjɔ̃
dɑ̃ la ʒwa e la kɔ̃pasjɔ̃
… ʒə dətεstə sε mo…

sopudʁe lə tu dœ̃ pø də vjɔlɑ̃sə
ʁaʒutez- ynə pɛ̃se də-εnə
ynə tuʃə də pεnə
e vuz- ɔptjɛ̃dʁez- œ̃ dəlisjø pla də sufʁɑ̃sə