Poeme : Rose Noir

Rose noir
Fanner par le temps
Et le mécontentement
D’être seul au fond de son jardin rempli
D’histoire

Pourtent elle est si belle
Elle est unique il n’y as qu’elle
Mais j’amais personne avec lui ne l’amaine
Alors toujours elle cultive sa haine

Elle ne veut plus d’eau
Elle veut mourir
Elle ne veut plus rien qui vienne d’en haut
Elle veux secer de soufrir

Cet petite rose noir
C’est moi
Et ce poème est une métaphore de mon histoire
Je n’avair besoin que d’une chose

Que tu m’amaine avec toi

ʁozə nwaʁ
fane paʁ lə tɑ̃
e lə mekɔ̃tɑ̃təmɑ̃
dεtʁə səl o fɔ̃ də sɔ̃ ʒaʁdɛ̃ ʁɑ̃pli
distwaʁə

puʁte εllə ε si bεllə
εllə εt- ynikə il ni a kεllə
mε ʒamε pεʁsɔnə avεk lɥi nə lamεnə
alɔʁ tuʒuʁz- εllə kyltivə sa-εnə

εllə nə vø plys do
εllə vø muʁiʁ
εllə nə vø plys ʁjɛ̃ ki vjεnə dɑ̃-o
εllə vø səse də sufʁiʁ

sεt pətitə ʁozə nwaʁ
sε mwa
e sə pɔεmə εt- ynə metafɔʁə də mɔ̃n- istwaʁə
ʒə navεʁ bəzwɛ̃ kə dynə ʃozə

kə ty mamεnə avεk twa