Poeme : Souffrance Sociale

J’en ai marre de ce mal être
Ce mal qui me ronge l’esprit
Ce putain de mal dont je n’arrive pas a me démettre
Je suis maintenu en vie par dépit

Tant d’emmerde depuis ces trois dernieres années
Dés qu’une plaie se ferme deux nouvelles font leurs apparitions
Suis-je donc de ce putain de monde un damné
Le bonheur n’est qu’une éphémère illusion

Marre de cette hypocrisie qui vagabonde
Marre de ces filles qui se devergonde
Marre de ces personnes ayant un complex de supérioté
Marre de cette vie qui est d’une tel complexité

J’ai du mal a me faire accepter
J’ai du mal parfois a ne pas craquer
Si un dieux existe pourquoi autorise t-il autant de méchanter social
De mon cœur a ma tête se creuse une douleur abyssal

ʒɑ̃n- ε maʁə də sə mal εtʁə
sə mal ki mə ʁɔ̃ʒə lεspʁi
sə pytɛ̃ də mal dɔ̃ ʒə naʁivə pa a mə demεtʁə
ʒə sɥi mɛ̃təny ɑ̃ vi paʁ depi

tɑ̃ damεʁdə dəpɥi sε tʁwa dεʁnjəʁəz- ane
des kynə plε sə fεʁmə dø nuvεllə fɔ̃ lœʁz- apaʁisjɔ̃
sɥi ʒə dɔ̃k də sə pytɛ̃ də mɔ̃də œ̃ damne
lə bɔnœʁ nε kynə efemεʁə ilyzjɔ̃

maʁə də sεtə ipɔkʁizi ki vaɡabɔ̃də
maʁə də sε fijə ki sə dəvεʁɡɔ̃də
maʁə də sε pεʁsɔnəz- εjɑ̃ œ̃ kɔ̃plεks də sypeʁjɔte
maʁə də sεtə vi ki ε dynə tεl kɔ̃plεksite

ʒε dy mal a mə fεʁə aksεpte
ʒε dy mal paʁfwaz- a nə pa kʁake
si œ̃ djøz- εɡzistə puʁkwa otɔʁizə te il otɑ̃ də meʃɑ̃te sɔsjal
də mɔ̃ kœʁ a ma tεtə sə kʁøzə ynə dulœʁ abisal