Poeme : Pensée

Allongée sous le soleil de la lune
Je me laisser porte par un lit de plumes
Je lance un appel à cette sphère lumineuse
Afin d’apaiser mon ame si peureuse
Je lui fais part de la détresse de mon cœur
Qu’elle prenne conscience de cet amour qui meurt
Sous mon souffle qui peu à peu s’accèlère
Je me mets à genoux, je prie, j’espère
J’implore le ciel d’etre seule à ses yeux
Je le supplie que lui et moi, nous fassions deux
Que personne ne marche sur notre amour éphémère
Et simplement nous laisse vivre notre univers
Je m’allonge pour contempler ce soleil de la nuit
En espérant toujours qu’il ai entendu mes prières
Je respire et ressens les fraicheurs de cette vie
Admirant toujours cette belle et triste lumière

alɔ̃ʒe su lə sɔlεj də la lynə
ʒə mə lεse pɔʁtə paʁ œ̃ li də plymə
ʒə lɑ̃sə œ̃n- apεl a sεtə sfεʁə lyminøzə
afɛ̃ dapεze mɔ̃n- amə si pəʁøzə
ʒə lɥi fε paʁ də la detʁεsə də mɔ̃ kœʁ
kεllə pʁεnə kɔ̃sjɑ̃sə də sεt amuʁ ki məʁ
su mɔ̃ suflə ki pø a pø saksεlεʁə
ʒə mə mεtz- a ʒənu, ʒə pʁi, ʒεspεʁə
ʒɛ̃plɔʁə lə sjεl dεtʁə sələ a sεz- iø
ʒə lə sypli kə lɥi e mwa, nu fasjɔ̃ dø
kə pεʁsɔnə nə maʁʃə syʁ nɔtʁə amuʁ efemεʁə
e sɛ̃pləmɑ̃ nu lεsə vivʁə nɔtʁə ynive
ʒə malɔ̃ʒə puʁ kɔ̃tɑ̃ple sə sɔlεj də la nɥi
ɑ̃n- εspeʁɑ̃ tuʒuʁ kil ε ɑ̃tɑ̃dy mε pʁjεʁə
ʒə ʁεspiʁə e ʁəsɛ̃ lε fʁεʃœʁ də sεtə vi
admiʁɑ̃ tuʒuʁ sεtə bεllə e tʁistə lymjεʁə