Poeme : Pardon

Je ne sais plus quoi faire
Je ne me sens plus capable vivre
Je ne suis que l’ombre de moi même
Je n’ai plus de vie en moi
Depuis que tu m’as quitté
A cause de mon ingnorance
De mes intrangigance
Me pardonnra tu
Un jour, un mois, un an
Mais sache qu’ici bas
Je pense toujours à toi
A tes rire, ta joie
Je n’ai pas su te rendre heureuse
Et que voila je suis malheureux
Je le mérite, mais pardonne moi
Donne moi la dernière chance du comdanné
Pour avouer et me donner cette chance
De me faire pardonner
Mes crimes, mes fautes, mes intenttions
Ne les prends pas mal
Amour perdu, espoir d’un pardon
Espoir d’une nouvelle vie
Espoir d’une rennaissance

ʒə nə sε plys kwa fεʁə
ʒə nə mə sɑ̃s plys kapablə vivʁə
ʒə nə sɥi kə lɔ̃bʁə də mwa mεmə
ʒə nε plys də vi ɑ̃ mwa
dəpɥi kə ty ma kite
a kozə də mɔ̃n- ɛ̃ɲɔʁɑ̃sə
də mεz- ɛ̃tʁɑ̃ʒiɡɑ̃sə
mə paʁdɔnʁa ty
œ̃ ʒuʁ, œ̃ mwa, œ̃n- ɑ̃
mε saʃə kisi ba
ʒə pɑ̃sə tuʒuʁz- a twa
a tε ʁiʁə, ta ʒwa
ʒə nε pa sy tə ʁɑ̃dʁə œʁøzə
e kə vwala ʒə sɥi maləʁø
ʒə lə meʁitə, mε paʁdɔnə mwa
dɔnə mwa la dεʁnjεʁə ʃɑ̃sə dy kɔmdane
puʁ avue e mə dɔne sεtə ʃɑ̃sə
də mə fεʁə paʁdɔne
mε kʁimə, mε fotə, mεz- ɛ̃tɑ̃tjɔ̃
nə lε pʁɑ̃ pa mal
amuʁ pεʁdy, εspwaʁ dœ̃ paʁdɔ̃
εspwaʁ dynə nuvεllə vi
εspwaʁ dynə ʁεnεsɑ̃sə