Poeme : Vue D Un Chien

Bien des lunes et regrets j’ai osé
De souffler sur les cordes de ma gratte
Et sur le manche de bois glisse un rêve
Le sol, qui est là m’a planté

Mais peu soudain je monte la portée
Car sa rigueur qui l’esprit me porte
Sous le charme aride me retire
De belles notes, pentatonique tourmenté

Ainsi amusé de ma gamme qui me fourche
Si pur au cœur, ma voix fraude la douleur
Et pleurant pause, et dire mes rancœurs
La rose qui me porte n’est pas des farouches

bjɛ̃ dε lynəz- e ʁəɡʁε ʒε oze
də sufle syʁ lε kɔʁdə- də ma ɡʁatə
e syʁ lə mɑ̃ʃə də bwa ɡlisə œ̃ ʁεvə
lə sɔl, ki ε la ma plɑ̃te

mε pø sudɛ̃ ʒə mɔ̃tə la pɔʁte
kaʁ sa ʁiɡœʁ ki lεspʁi mə pɔʁtə
su lə ʃaʁmə aʁidə mə ʁətiʁə
də bεllə nɔtə, pɑ̃tatɔnikə tuʁmɑ̃te

ɛ̃si amyze də ma ɡamə ki mə fuʁʃə
si pyʁ o kœʁ, ma vwa fʁodə la dulœʁ
e pləʁɑ̃ pozə, e diʁə mε ʁɑ̃kœʁ
la ʁozə ki mə pɔʁtə nε pa dε faʁuʃə