Poeme : Solitude

Ce mortel ennui, meurt de trêve
Son envols m’ enchaîne sans rêve
Rouge soleil, sombre fusion
Tamiser le clair ombre passion

De cette lune en regard mutin
Son croissant bruni mes matins
Clos les paupières rient
Résonne le silence de la vie

Par ce ciel orageux
Pleur le mal merveilleux
De se blanc coton ondule
La dissipation triste pécule

Glisse plus loin, plus haut
L’esprit voyage de mon mot
La quand l’ instant est souffrance
L’eveil de mes songes l’essence

sə mɔʁtεl ɑ̃nɥi, məʁ də tʁεvə
sɔ̃n- ɑ̃vɔl mɑ̃ʃεnə sɑ̃ ʁεvə
ʁuʒə sɔlεj, sɔ̃bʁə fyzjɔ̃
tamize lə klεʁ ɔ̃bʁə pasjɔ̃

də sεtə lynə ɑ̃ ʁəɡaʁ mytɛ̃
sɔ̃ kʁwasɑ̃ bʁyni mε matɛ̃
klo lε popjεʁə ʁje
ʁezɔnə lə silɑ̃sə də la vi

paʁ sə sjεl ɔʁaʒø
plœʁ lə mal mεʁvεjø
də sə blɑ̃ kɔtɔ̃ ɔ̃dylə
la disipasjɔ̃ tʁistə pekylə

ɡlisə plys lwɛ̃, plys-o
lεspʁi vwajaʒə də mɔ̃ mo
la kɑ̃ lɛ̃stɑ̃ ε sufʁɑ̃sə
ləvεj də mε sɔ̃ʒə lesɑ̃sə