Poeme : Solitude

A l’heure ou l’ombre du soleil plane
Étends son long manteau d ennui
J appercois la brune rosée qui poursuit
De se croissant qui éclaire de son regard l’ame

Assise sur la solitude des galets effacés
Ou attende bordé le chant naufragé
Enroule moi tes bras au pépites de soleil
Mes baisers de soie brodés sur tes lèvres de l’eveil

Pour capuche un ciel pleins de larmes
Un doigt menu pointé vers l a saison
Demande a sa confidente quelle clame
Le chaud plaisir de ses râles frissons

Derrière ce volet de vagues en lames
J attend jaillir se bleu regard horizon
Lui sourire en essuyant les blanches larmes
Et l emporté de mes ailes tourbillons

a lœʁ u lɔ̃bʁə dy sɔlεj planə
etɑ̃ sɔ̃ lɔ̃ mɑ̃to de ɑ̃nɥi
ʒi apεʁkwa la bʁynə ʁoze ki puʁsɥi
də sə kʁwasɑ̃ ki eklεʁə də sɔ̃ ʁəɡaʁ lamə

asizə syʁ la sɔlitydə dε ɡalεz- efase
u atɑ̃də bɔʁde lə ʃɑ̃ nofʁaʒe
ɑ̃ʁulə mwa tε bʁaz- o pepitə də sɔlεj
mε bεze də swa bʁɔde syʁ tε lεvʁə- də ləvεj

puʁ kapyʃə œ̃ sjεl plɛ̃ də laʁmə
œ̃ dwa məny pwɛ̃te vεʁ εl a sεzɔ̃
dəmɑ̃də a sa kɔ̃fidɑ̃tə kεllə klamə
lə ʃo plεziʁ də sε ʁalə fʁisɔ̃

dəʁjεʁə sə vɔlε də vaɡz- ɑ̃ lamə
ʒi atɑ̃ ʒajiʁ sə blø ʁəɡaʁ ɔʁizɔ̃
lɥi suʁiʁə ɑ̃n- esyiɑ̃ lε blɑ̃ʃə laʁmə
e εl ɑ̃pɔʁte də mεz- εlə tuʁbijɔ̃