Poeme : Faiblesse Humaine

Âme imprudente écoute mes envies
Armé de fierté, je ne suis qu’un fugitif
L’image même de l’amour qui nous survis
Nous parvient à charrier notre esprit chétif

Glèbe de l’amour de la haine, de folie
Donne nous moins de délicieuses envies
Nous ne somme que des hommes évanouis
Par la souplesse de notre esprit englouti

J’envie le monde, j’envie personne
Le désir de s’enfuir séjourne en tonne
Seul la volonté d’un idéal résonne
Je le prône et je l’aime comme personne

Homme de la terre, homme du destin
Ne t’afflige pas souffrance demain
Tu as le pouvoir d’éviter ce qui te vient
Ton corps engourdis t’attend sans fin

amə ɛ̃pʁydɑ̃tə ekutə mεz- ɑ̃vi
aʁme də fjεʁte, ʒə nə sɥi kœ̃ fyʒitif
limaʒə mεmə də lamuʁ ki nu syʁvi
nu paʁvjɛ̃ a ʃaʁje nɔtʁə εspʁi ʃetif

ɡlεbə də lamuʁ də la-εnə, də fɔli
dɔnə nu mwɛ̃ də delisjøzəz- ɑ̃vi
nu nə sɔmə kə dεz- ɔməz- evanui
paʁ la suplεsə də nɔtʁə εspʁi ɑ̃ɡluti

ʒɑ̃vi lə mɔ̃də, ʒɑ̃vi pεʁsɔnə
lə deziʁ də sɑ̃fɥiʁ seʒuʁnə ɑ̃ tɔnə
səl la vɔlɔ̃te dœ̃n- ideal ʁezɔnə
ʒə lə pʁonə e ʒə lεmə kɔmə pεʁsɔnə

ɔmə də la teʁə, ɔmə dy dεstɛ̃
nə tafliʒə pa sufʁɑ̃sə dəmɛ̃
ty a lə puvwaʁ devite sə ki tə vjɛ̃
tɔ̃ kɔʁz- ɑ̃ɡuʁdi tatɑ̃ sɑ̃ fɛ̃