Poeme : Supplice

Le jour se lève est je sent deja se poser sur moi cette etrange sensation d’etre seule
Se demander si je suis une âme qu’on peu oublier du jour au lendemain
Mon cœur a tellement subit qu’il ne saiit même plus si il et aimer reellement
Si on me fais vraiment confiance !
C’est un supplice chaque jours qui passe de savoir que je me sens mise a l’écart
Ces blessures de disputes qui ne fais que s’emplifier comme un aimant la solitude me revient
M’attache et me sert contre son chagrin de tout garder en sois.
J’ai pas le sentiment d’etre aimer comme j’aimerais quon m’aime !
J’ai pas le sentiment qu’on parle de moi en bien ou par respect

Je suis la pour redonner le sourire pour écoute aidé soutenir
Mais les jous qui suivent qui suis-je ?
Cest un supplice de savoir que je me perd dans mes mots
Devrais-je me taire ! ne plus rien dire !

lə ʒuʁ sə lεvə ε ʒə sɑ̃ dəʒa sə poze syʁ mwa sεtə εtʁɑ̃ʒə sɑ̃sasjɔ̃ dεtʁə sələ
sə dəmɑ̃de si ʒə sɥiz- ynə amə kɔ̃ pø ublje dy ʒuʁ o lɑ̃dəmɛ̃
mɔ̃ kœʁ a tεllmɑ̃ sybi kil nə sεi mεmə plys si il e εme ʁilmɑ̃
si ɔ̃ mə fε vʁεmɑ̃ kɔ̃fjɑ̃sə !
sεt- œ̃ syplisə ʃakə ʒuʁ ki pasə də savwaʁ kə ʒə mə sɑ̃s mizə a lekaʁ
sε blesyʁə də dispytə ki nə fε kə sɑ̃plifje kɔmə œ̃n- εmɑ̃ la sɔlitydə mə ʁəvjɛ̃
mataʃə e mə sεʁ kɔ̃tʁə sɔ̃ ʃaɡʁɛ̃ də tu ɡaʁde ɑ̃ swa.
ʒε pa lə sɑ̃timɑ̃ dεtʁə εme kɔmə ʒεməʁε kɔ̃ mεmə !
ʒε pa lə sɑ̃timɑ̃ kɔ̃ paʁlə də mwa ɑ̃ bjɛ̃ u paʁ ʁεspε

ʒə sɥi la puʁ ʁədɔne lə suʁiʁə puʁ ekutə εde sutəniʁ
mε lε ʒus ki sɥive ki sɥi ʒə ?
sεst œ̃ syplisə də savwaʁ kə ʒə mə pεʁ dɑ̃ mε mo
dəvʁε ʒə mə tεʁə ! nə plys ʁjɛ̃ diʁə !