Poeme : Ma Drogue, Mon Poison, Ma Maladie

Maman, telle une drogue dont je ne peux me passer,
En manque d’une dose, la crise va me ronger.
Cure après cure, la dépendance ne veut me quitter
L’overdose m’emporte, c’est elle qui m’a tué.

Maman, telle une maladie incurable,
Elle me fait vivre dans une souffrance insoutenable,
Je la sens me ronger, elle est cannibale
Ma chair lui donne envie, mon cœur s’emballe.

Maman, tel un poison scélérat,
Elle entoure mon corps de ses bras,
Elle coule dans mes veines, m’étouffe tel un boa,
Nul antidote, nul combat, je ne peux me détacher de toi.

Ma drogue, mon poison, ma maladie,
Toi, celle qui m’a donné la vie.

mamɑ̃, tεllə ynə dʁɔɡ dɔ̃ ʒə nə pø mə pase,
ɑ̃ mɑ̃kə dynə dozə, la kʁizə va mə ʁɔ̃ʒe.
kyʁə apʁε kyʁə, la depɑ̃dɑ̃sə nə vø mə kite
lɔvεʁdozə mɑ̃pɔʁtə, sεt- εllə ki ma tye.

mamɑ̃, tεllə ynə maladi ɛ̃kyʁablə,
εllə mə fε vivʁə dɑ̃z- ynə sufʁɑ̃sə ɛ̃sutənablə,
ʒə la sɑ̃s mə ʁɔ̃ʒe, εllə ε kanibalə
ma ʃεʁ lɥi dɔnə ɑ̃vi, mɔ̃ kœʁ sɑ̃balə.

mamɑ̃, tεl œ̃ pwazɔ̃ seleʁa,
εllə ɑ̃tuʁə mɔ̃ kɔʁ də sε bʁa,
εllə kulə dɑ̃ mε vεnə, metufə tεl œ̃ bɔa,
nyl ɑ̃tidɔtə, nyl kɔ̃ba, ʒə nə pø mə detaʃe də twa.

ma dʁɔɡ, mɔ̃ pwazɔ̃, ma maladi,
twa, sεllə ki ma dɔne la vi.