Poeme : Fragment De Destin

Arrêt du temps
Soudain le néant
Le silence raisonne
De l’air qui fredonne
Le vide prend sa place
L’espace empli de glace
Se fondent dans l’intense
Tels des objets immenses
L’absence s’invite, s’installe
Donnant à l’horizontal l’ovale
Formes avoisinantes se figent
Balancent tourbillon de vertiges
L’instant s’allonge dans l’au-delà
Le corps est tombé dans le coma
La vie retenue par un fil suspendu
Retient la faux de la mort survenue
Le trépas jette les dés de sa chance
Mais revient du voyage en cadence
L’âme finement éveillée au destin
Le va laisse réapparaître le vient
Les sens parfumés d’ornement
Brillent d’un ciel transcendant
Laissant au temps la fortune
De s’embraser de son urne
Suffocation, sursaut, élan
Soupir du réveil fervent
Murmures en douceur
Battements de cœur
Insufflent l’accueil
Ouvrent cet œil
A l’Essence,
Naissance

aʁε dy tɑ̃
sudɛ̃ lə neɑ̃
lə silɑ̃sə ʁεzɔnə
də lεʁ ki fʁədɔnə
lə vidə pʁɑ̃ sa plasə
lεspasə ɑ̃pli də ɡlasə
sə fɔ̃de dɑ̃ lɛ̃tɑ̃sə
tεl dεz- ɔbʒεz- imɑ̃sə
labsɑ̃sə sɛ̃vitə, sɛ̃stalə
dɔnɑ̃ a lɔʁizɔ̃tal lɔvalə
fɔʁməz- avwazinɑ̃tə sə fiʒe
balɑ̃se tuʁbijɔ̃ də vεʁtiʒə
lɛ̃stɑ̃ salɔ̃ʒə dɑ̃ lo dəla
lə kɔʁz- ε tɔ̃be dɑ̃ lə kɔma
la vi ʁətənɥ paʁ œ̃ fil syspɑ̃dy
ʁətjɛ̃ la fo də la mɔʁ syʁvənɥ
lə tʁepa ʒεtə lε des də sa ʃɑ̃sə
mε ʁəvjɛ̃ dy vwajaʒə ɑ̃ kadɑ̃sə
lamə finəmɑ̃ evεje o dεstɛ̃
lə va lεsə ʁeapaʁεtʁə lə vjɛ̃
lε sɑ̃s paʁfyme dɔʁnəmɑ̃
bʁije dœ̃ sjεl tʁɑ̃sɑ̃dɑ̃
lεsɑ̃ o tɑ̃ la fɔʁtynə
də sɑ̃bʁaze də sɔ̃n- yʁnə
syfɔkasjɔ̃, syʁso, elɑ̃
supiʁ dy ʁevεj fεʁve
myʁmyʁəz- ɑ̃ dusœʁ
batəmɑ̃ də kœʁ
ɛ̃syfle lakœj
uvʁe sεt œj
a lesɑ̃sə,
nεsɑ̃sə