Poeme : Ma Muse Me Fuit !

Que suis je si je ne puis plus ecrire ?
Un poete sans mots
Un troubadour sans lyre
Un orchestre sans soprano

Ma muse me fuit
Et je suis sans lumiere
Mon talent s’enfuis
Douce et amer chimere

Je desespere de retrouver l’inspiration
Quands composerais je de nouveau vers
Douloureuse et insoutenable sensation
Que de ne pouvoir immortaliser ces mots ephemeres

Je reste devant ces pages vierges
Sans parvenir a y inscrire mes songes
La poesie n’est autre que le cierge
Qui guide mes pas, et me berce de mensonges

Ma plume se lasse de ne plus ecrire
La douceur de ces soirs d’etes
La langueur de tes sourires
Et mes regrets jamais oubliés

Ô dites moi quands me reviendra t-elle ?
Quands pourrais je de nouveau composer…
Je l’en implore et supliante l’appelle
Pour qu’elle me rende ce don tant aimé !

kə sɥi ʒə si ʒə nə pɥi plysz- εkʁiʁə ?
œ̃ poətə sɑ̃ mo
œ̃ tʁubaduʁ sɑ̃ liʁə
œ̃n- ɔʁkεstʁə sɑ̃ sɔpʁano

ma myzə mə fɥi
e ʒə sɥi sɑ̃ lymjəʁə
mɔ̃ talɑ̃ sɑ̃fɥi
dusə e ame ʃiməʁə

ʒə dəzεspəʁə də ʁətʁuve lɛ̃spiʁasjɔ̃
kɑ̃ kɔ̃pozəʁε ʒə də nuvo vεʁ
duluʁøzə e ɛ̃sutənablə sɑ̃sasjɔ̃
kə də nə puvwaʁ imɔʁtalize sε moz- εfəməʁə

ʒə ʁεstə dəvɑ̃ sε paʒə vjεʁʒə
sɑ̃ paʁvəniʁ a i ɛ̃skʁiʁə mε sɔ̃ʒə
la poəzi nεt- otʁə kə lə sjεʁʒə
ki ɡidə mε pa, e mə bεʁsə də mɑ̃sɔ̃ʒə

ma plymə sə lasə də nə plysz- εkʁiʁə
la dusœʁ də sε swaʁ dətə
la lɑ̃ɡœʁ də tε suʁiʁə
e mε ʁəɡʁε ʒamεz- ublje

o ditə mwa kɑ̃ mə ʁəvjɛ̃dʁa te εllə ?
kɑ̃ puʁʁε ʒə də nuvo kɔ̃poze…
ʒə lɑ̃n- ɛ̃plɔʁə e sypljɑ̃tə lapεllə
puʁ kεllə mə ʁɑ̃də sə dɔ̃ tɑ̃ εme !