Poeme : Le Monologue De L’ange

Mysterieuse,
Sa plume trouble mes pensées
Me laisse reveuse
Devant ce bel axe d’or tenu balancé
Aux mots si flou, aux inebranlables pilliers

Sensation déroutante
Etrange, douce, et pourtant inquiétante
De cette plume qui ne me laisse pas indifferente

Mots qui se derobent a mon esprit
Sentiment qui demeure incompris
En cet instant que ’inspire la vie

L’esprit perdu…
Les yeux fermés…
J’imagine ce visage inconnu
Sa voix jamais entendu
Pensées que je ne saurais ecarter

A quand la derniere blessure ?
Dois je edifier encore une armure ?

Songe encore incertain
Qu’eveilleira l’aube de demain

Le monologue de l’ange s’arrete t-il bien ?

mistəʁjøzə,
sa plymə tʁublə mε pɑ̃se
mə lεsə ʁəvøzə
dəvɑ̃ sə bεl aksə dɔʁ təny balɑ̃se
o mo si flu, oz- inεbʁɑ̃lablə pijje

sɑ̃sasjɔ̃ deʁutɑ̃tə
εtʁɑ̃ʒə, dusə, e puʁtɑ̃ ɛ̃kjetɑ̃tə
də sεtə plymə ki nə mə lεsə pa ɛ̃difəʁɑ̃tə

mo ki sə dəʁɔbe a mɔ̃n- εspʁi
sɑ̃timɑ̃ ki dəməʁə ɛ̃kɔ̃pʁi
ɑ̃ sεt ɛ̃stɑ̃ kəɛ̃spiʁə la vi

lεspʁi pεʁdy…
lεz- iø fεʁme…
ʒimaʒinə sə vizaʒə ɛ̃kɔny
sa vwa ʒamεz- ɑ̃tɑ̃dy
pɑ̃se kə ʒə nə soʁεz- əkaʁte

a kɑ̃ la dεʁnjəʁə blesyʁə ?
dwa ʒə ədifje ɑ̃kɔʁə ynə aʁmyʁə ?

sɔ̃ʒə ɑ̃kɔʁə ɛ̃sεʁtɛ̃
kəvεjεʁa lobə də dəmɛ̃

lə monolɔɡ də lɑ̃ʒə saʁətə te il bjɛ̃ ?