Poeme : Transformation

Je me sens rapetisser
Le sang d’elfe qui en moi dormait
Est en train de se réveiller
Mes oreilles s’affinnent
Ma bouche devient plus fine
Une folle chevelure rousse est en train de pousser
Mes habits sont en train de changer
Une feuille de chêne me recouvre jusqu’aux pieds
A present, je fais la taille d’un crayon bien taillé
Je suis aussi légére qu’une plume
Avec mon nouvel odorat, l’air je hume
D’un bond, je saute par la fenêtre
La louve qui m’attend en bas m’a vu naître
Ensemble, nous allons partir

Au petit matin, je vais revenir
Humaine, je vais redevenir
J’irai au collège
Comme par magie plein la ville il y aura de la neige
Je travaillerai
Jusqu’au soir ou je me retransformerai
Et ma tâche je reprendrai

ʒə mə sɑ̃s ʁapətise
lə sɑ̃ dεlfə ki ɑ̃ mwa dɔʁmε
εt- ɑ̃ tʁɛ̃ də sə ʁevεje
mεz- ɔʁεjə safine
ma buʃə dəvjɛ̃ plys finə
ynə fɔlə ʃəvəlyʁə ʁusə εt- ɑ̃ tʁɛ̃ də puse
mεz- abi sɔ̃t- ɑ̃ tʁɛ̃ də ʃɑ̃ʒe
ynə fœjə də ʃεnə mə ʁəkuvʁə ʒysko pje
a pʁəze, ʒə fε la tajə dœ̃ kʁεjɔ̃ bjɛ̃ taje
ʒə sɥiz- osi leʒeʁə kynə plymə
avεk mɔ̃ nuvεl ɔdɔʁa, lεʁ ʒə ymə
dœ̃ bɔ̃, ʒə sotə paʁ la fənεtʁə
la luvə ki matɑ̃t- ɑ̃ ba ma vy nεtʁə
ɑ̃sɑ̃blə, nuz- alɔ̃ paʁtiʁ

o pəti matɛ̃, ʒə vε ʁəvəniʁ
ymεnə, ʒə vε ʁədəvəniʁ
ʒiʁε o kɔlεʒə
kɔmə paʁ maʒi plɛ̃ la vilə il i oʁa də la nεʒə
ʒə tʁavajʁε
ʒysko swaʁ u ʒə mə ʁətʁɑ̃sfɔʁməʁε
e ma taʃə ʒə ʁəpʁɑ̃dʁε