Poeme : Honte

Je n’arrive toujours pas a oublié
Ma vie puis mon passé
J’ecris de moins en moins
Je ne sait prendre quel chemin…

J’ai choisis d’arreter la mutilation
Mais j’avais recommencer…
Honte de moi, de ce que je suis
De ce que je fais subir…

Honte de mes herreurs
Honte de faire pleurer ma famille
J’avais reussis a combattre le malheur
Mais finalement j’avais vraiment perdu le sourire

Impossible de le faire revenir
Meme une douleur d’etre avec mon cheri
Au fond je suis toujours comme avant
Mais je ne me fais plus emporter par le vent

Je veux reprendre le dessus
Mais je repense trop aux moments que j’ai vecu
Quand celà va t-il arreté ? trop de gens me retiennent
Que des images de mon passé me reviennent

Relisant ce poeme, je n’ai plus l’envie de continué…
Nul je le trouve… mais je ne peux le changer
C’est ce que je ressens
Ce que j’ai dans le sang…

J’ai l’envie de me reveillé
Avec le sourire, et de bonheur pouvoir crié
Va tu te realiser mon reve
J’espere…

ʒə naʁivə tuʒuʁ pa a ublje
ma vi pɥi mɔ̃ pase
ʒεkʁi də mwɛ̃z- ɑ̃ mwɛ̃
ʒə nə sε pʁɑ̃dʁə kεl ʃəmɛ̃…

ʒε ʃwazi daʁəte la mytilasjɔ̃
mε ʒavε ʁəkɔmɑ̃se…
ɔ̃tə də mwa, də sə kə ʒə sɥi
də sə kə ʒə fε sybiʁ…

ɔ̃tə də mεz- eʁœʁ
ɔ̃tə də fεʁə pləʁe ma famijə
ʒavε ʁøsiz- a kɔ̃batʁə lə malœʁ
mε finaləmɑ̃ ʒavε vʁεmɑ̃ pεʁdy lə suʁiʁə

ɛ̃pɔsiblə də lə fεʁə ʁəvəniʁ
məmə ynə dulœʁ dεtʁə avεk mɔ̃ ʃəʁi
o fɔ̃ ʒə sɥi tuʒuʁ kɔmə avɑ̃
mε ʒə nə mə fε plysz- ɑ̃pɔʁte paʁ lə vɑ̃

ʒə vø ʁəpʁɑ̃dʁə lə dəsy
mε ʒə ʁəpɑ̃sə tʁo o mɔmɑ̃ kə ʒε vəky
kɑ̃ səla va te il aʁəte ? tʁo də ʒɑ̃ mə ʁətjεne
kə dεz- imaʒə də mɔ̃ pase mə ʁəvjεne

ʁəlizɑ̃ sə poəmə, ʒə nε plys lɑ̃vi də kɔ̃tinye…
nyl ʒə lə tʁuvə… mε ʒə nə pø lə ʃɑ̃ʒe
sε sə kə ʒə ʁəsɛ̃
sə kə ʒε dɑ̃ lə sɑ̃…

ʒε lɑ̃vi də mə ʁəvεje
avεk lə suʁiʁə, e də bɔnœʁ puvwaʁ kʁje
va ty tə ʁəalize mɔ̃ ʁəvə
ʒεspəʁə…