Poeme : Il Pleut

Il pleut
Dans mes yeux

Toutes les averses
De la détresse

La mer déferle
Sur mes joues de perles

Toutes ces larmes
Qui me font rendre les armes

Que finisse cet orage
Qui me fait crier de rage

J’entend les flic flac
De chaque ressac

Me mènent à la dérive
Loin de toutes rives

Le courant me porte
Loin des cohortes

Alors je divague
Au gré des vagues

Pourtant je me refuse
À toutes ces écluses

Doucement je m’assoupi
Par terre sur le tapis

Je me repose et j’écoute
Dehors le bruit des gouttes

Dans mon cœur
La pluie na plus de demeure

Pourtant dehors il pleut
Encore autant qu’il peut

il plø
dɑ̃ mεz- iø

tutə lεz- avεʁsə
də la detʁεsə

la mεʁ defεʁlə
syʁ mε ʒu də pεʁlə

tutə sε laʁmə
ki mə fɔ̃ ʁɑ̃dʁə lεz- aʁmə

kə finisə sεt ɔʁaʒə
ki mə fε kʁje də ʁaʒə

ʒɑ̃tɑ̃ lε flik flak
də ʃakə ʁesak

mə mεne a la deʁivə
lwɛ̃ də tutə ʁivə

lə kuʁɑ̃ mə pɔʁtə
lwɛ̃ dε kɔɔʁtə

alɔʁ ʒə divaɡ
o ɡʁe dε vaɡ

puʁtɑ̃ ʒə mə ʁəfyzə
a tutə sεz- eklyzə

dusəmɑ̃ ʒə masupi
paʁ teʁə syʁ lə tapi

ʒə mə ʁəpozə e ʒekutə
dəɔʁ lə bʁɥi dε ɡutə

dɑ̃ mɔ̃ kœʁ
la plɥi na plys də dəməʁə

puʁtɑ̃ dəɔʁz- il plø
ɑ̃kɔʁə otɑ̃ kil pø