Poeme : L’incarsereuse Des Ames

Une femme ensorecleuse si pure et belle
Mais avec un cœur de glace, dure et cruelle
On voyait au fond dans ses yeux une eteincelle
Qui brulait dans son cœur et la rendait immortelle

Dites aux oiseaux de ne plus voler
A la pluie d’hiver de ne plus tomber
Meme au soleil d’été de ne plus briller
Mais surtout pas a cette demon de le delivré

Cette belle crature le menait aux mondes profonds
Le faisiat visiter les plus beaux et vastes des oceans
Cet etre envoyait son cœur et son ame au firmamant

Mais helas, cette derniere l’enmenait dans un monde noir lointain
Ou reigne la douleur, la souffrance, la solitude et meme le chagrin
Elle le faisiat visiter des jardins rouges ou on sentait de la mort le parfum

L’espoir et le sourir l’a abandonné
Il est au monde de l’agonie esseulé
Par pitié detache le, laisse le partir
De grace, libere le, permet le de mourir

ynə famə ɑ̃sɔʁεkløzə si pyʁə e bεllə
mεz- avεk œ̃ kœʁ də ɡlasə, dyʁə e kʁyεllə
ɔ̃ vwajε o fɔ̃ dɑ̃ sεz- iøz- ynə ətɛ̃sεllə
ki bʁylε dɑ̃ sɔ̃ kœʁ e la ʁɑ̃dε imɔʁtεllə

ditəz- oz- wazo də nə plys vɔle
a la plɥi divεʁ də nə plys tɔ̃be
məmə o sɔlεj dete də nə plys bʁije
mε syʁtu pa a sεtə dəmɔ̃ də lə dəlivʁe

sεtə bεllə kʁatyʁə lə mənε o mɔ̃də pʁɔfɔ̃
lə fəzja vizite lε plys boz- e vastə dεz- ɔsəɑ̃
sεt εtʁə ɑ̃vwajε sɔ̃ kœʁ e sɔ̃n- amə o fiʁmamɑ̃

mεz- əla, sεtə dεʁnjəʁə lɑ̃mənε dɑ̃z- œ̃ mɔ̃də nwaʁ lwɛ̃tɛ̃
u ʁεɲə la dulœʁ, la sufʁɑ̃sə, la sɔlitydə e məmə lə ʃaɡʁɛ̃
εllə lə fəzja vizite dε ʒaʁdɛ̃ ʁuʒəz- u ɔ̃ sɑ̃tε də la mɔʁ lə paʁfœ̃

lεspwaʁ e lə suʁiʁ la abɑ̃dɔne
il εt- o mɔ̃də də laɡɔni esəle
paʁ pitje dətaʃə lə, lεsə lə paʁtiʁ
də ɡʁasə, libəʁə lə, pεʁmε lə də muʁiʁ