Poeme : Haine

Maintenant les jours s’éffacent,
Comme les secondes passent,
La douleur s’aggrave,
Quand la peine est sale

Ton sang est impure,
Tom âme mérite la torure,
Je ne te craindrais pas
Pour ne pas te faire plaisir

Ta mort je la veux éternel
Qu’elle s’arrête jamais
Seul ma parole sera l’apaiser
Et te conforter

De ma haine envers-toi naîtra notre opulence
De nos blessures la croûte,
S’arrachera et viendra infester,
De son liquide purulant,
Chaque orifice qui ta constitué

mɛ̃tənɑ̃ lε ʒuʁ sefase,
kɔmə lε səɡɔ̃də pase,
la dulœʁ saɡʁavə,
kɑ̃ la pεnə ε salə

tɔ̃ sɑ̃ εt- ɛ̃pyʁə,
tɔm amə meʁitə la tɔʁyʁə,
ʒə nə tə kʁɛ̃dʁε pa
puʁ nə pa tə fεʁə plεziʁ

ta mɔʁ ʒə la vøz- etεʁnεl
kεllə saʁεtə ʒamε
səl ma paʁɔlə səʁa lapεze
e tə kɔ̃fɔʁte

də ma-εnə ɑ̃vεʁ twa nεtʁa nɔtʁə ɔpylɑ̃sə
də no blesyʁə la kʁutə,
saʁaʃəʁa e vjɛ̃dʁa ɛ̃fεste,
də sɔ̃ likidə pyʁylɑ̃,
ʃakə ɔʁifisə ki ta kɔ̃stitye