Poeme : Souffrance Cachee

Souffrance cachée

Huit heures le matin
Encore ignorante
Sonne mon destin
La peur violente
Angoisse lancinante

Vie silencieuse habillée de bleu
M’attache a des chaînes
Me fait pleurer les yeux
Détruit les rêves
Me laisse en peine

Quelqu’un veut m’attendre
Me crie le jour
Je ne peut l’entendre
Juste briser son amour

Garde le sommeil
Reste dans la nuit ;
Sourde a ton appel
J’attends l’interdit

Je demande pardon
Pour ce fardeau profond
De faire couler le sang
A l’appel d’un enfant
J’ai céder a l’avortement

sufʁɑ̃sə kaʃe

ɥi œʁ lə matɛ̃
ɑ̃kɔʁə iɲɔʁɑ̃tə
sɔnə mɔ̃ dεstɛ̃
la pœʁ vjɔlɑ̃tə
ɑ̃ɡwasə lɑ̃sinɑ̃tə

vi silɑ̃sjøzə-abije də blø
mataʃə a dε ʃεnə
mə fε pləʁe lεz- iø
detʁɥi lε ʁεvə
mə lεsə ɑ̃ pεnə

kεlkœ̃ vø matɑ̃dʁə
mə kʁi lə ʒuʁ
ʒə nə pø lɑ̃tɑ̃dʁə
ʒystə bʁize sɔ̃n- amuʁ

ɡaʁdə lə sɔmεj
ʁεstə dɑ̃ la nɥi,
suʁdə a tɔ̃n- apεl
ʒatɑ̃ lɛ̃tεʁdi

ʒə dəmɑ̃də paʁdɔ̃
puʁ sə faʁdo pʁɔfɔ̃
də fεʁə kule lə sɑ̃
a lapεl dœ̃n- ɑ̃fɑ̃
ʒε sede a lavɔʁtəmɑ̃