Poeme : La Cité De Feu

La cité de feu

Entre ciel et terre
Au bord d’une mer
Rouge de tristesse
Gît la cité de feu

A petit feu, elle se meurt
Point d’agonie ni de souffrance
Debout, elle arrive au bout
De ses rêves endiablés

Entre montagnes et oueds
Se morfond la cité du feu
Le khamsine caresse ses plaies
Qui affleurent comme autant de volcans

Doucement, elle glisse
Vers l’abîme vorace
Celui des aspirations
Chaque jour, contrariées

la site də fø

ɑ̃tʁə sjεl e teʁə
o bɔʁ dynə mεʁ
ʁuʒə də tʁistεsə
ʒit la site də fø

a pəti fø, εllə sə məʁ
pwɛ̃ daɡɔni ni də sufʁɑ̃sə
dəbu, εllə aʁivə o bu
də sε ʁεvəz- ɑ̃djable

ɑ̃tʁə mɔ̃taɲəz- e uεd
sə mɔʁfɔ̃ la site dy fø
lə kamsinə kaʁεsə sε plε
ki afləʁe kɔmə otɑ̃ də vɔlkɑ̃

dusəmɑ̃, εllə ɡlisə
vεʁ labimə vɔʁasə
səlɥi dεz- aspiʁasjɔ̃
ʃakə ʒuʁ, kɔ̃tʁaʁje