Poeme : Éléments

Évoque sa puissance, chante sa grace
Dont la lumiere est la robe, et la voute celeste lespace
Les nuages de tonnere naissent de ses chariots de rage,
Sombre est le chemin sur les ailes de lorage.

Goutes ses larmes,
Abaisses les armes,
Ecoute la vraie force,
Regardes ce k’es l’écorce.

Soit pris de lacheté pour le dieu lui meme
Toute cette haine que le vent seme
Que la beauté des élements soit reine
Pour cette colere qui se déchaine

Car sous la voute s’eleve la peur,
Celle d’etre foudroyer d’horreur,
Ou de mourir sous l’ampleur
Des degats ke cause les pleurs.

Cette tempete est meurtriere
Mais elle n’est pas la derniere
Car deriere elle se cache l’injustice
Des innocents prejudices

Les arbres tombe
C’est l’écatombe
Dans un dernier mouvement de rage
Il sort de sa robuste cage

De sa place doré
Il voit les souffles meurtiers
Salir les peaux d’albatres
Et tuer ceux qui essaie de se battre…

evɔkə sa pɥisɑ̃sə, ʃɑ̃tə sa ɡʁasə
dɔ̃ la lymjəʁə ε la ʁɔbə, e la vutə səlεstə lεspasə
lε nɥaʒə də tɔnəʁə nεse də sε ʃaʁjo də ʁaʒə,
sɔ̃bʁə ε lə ʃəmɛ̃ syʁ lεz- εlə də lɔʁaʒə.

ɡutə sε laʁmə,
abεsə lεz- aʁmə,
əkutə la vʁε fɔʁsə,
ʁəɡaʁdə- sə kε lekɔʁsə.

swa pʁi də laʃəte puʁ lə djø lɥi məmə
tutə sεtə-εnə kə lə vɑ̃ səmə
kə la bote dεz- eləmɑ̃ swa ʁεnə
puʁ sεtə kɔləʁə ki sə deʃεnə

kaʁ su la vutə sələvə la pœʁ,
sεllə dεtʁə fudʁwaje dɔʁœʁ,
u də muʁiʁ su lɑ̃plœʁ
dε dəɡa kə kozə lε plœʁ.

sεtə tɑ̃pətə ε məʁtʁjəʁə
mεz- εllə nε pa la dεʁnjəʁə
kaʁ dəʁjəʁə εllə sə kaʃə lɛ̃ʒystisə
dεz- inɔsɑ̃ pʁəʒydisə

lεz- aʁbʁə- tɔ̃bə
sε lekatɔ̃bə
dɑ̃z- œ̃ dεʁnje muvəmɑ̃ də ʁaʒə
il sɔʁ də sa ʁɔbystə kaʒə

də sa plasə dɔʁe
il vwa lε suflə məʁtje
saliʁ lε po dalbatʁə
e tɥe sø ki esε də sə batʁə…