Poeme : Ma Certitude

On m’a conduit vers le doute
Ma eloingné de ma route
Jsuis perdu au milieu de milliers de gens
Qui suivent un chemin
Forcé pars le destin
De plus en plus entre eux indifferent
Jme suis coincée entre deux feu
Les sentiments ou le mepris ?
La nuit j’emprisonne et j’ecris
Afin d’eviter de froler la folie
Sctoché au stylo
Sous ma feuille se dechainnent les mots
J’avoue mon expression est maladroite
Et mon son dans la boite black
Cependant je declenche tant d’emotions
Que je ne peu nier l’evident
J’aime ma prison dorée de melancolie
Et de cette saleté d’inertie
Sous la raison je flanche
Dans le doute je plonge
Ma seule certidude
C’est que les changement n’est de l’habitude
Et les sentiments d’une trop grande solitude

ɔ̃ ma kɔ̃dɥi vεʁ lə dutə
ma əluɛ̃ɲe də ma ʁutə
ʒsɥi pεʁdy o miljø də milje də ʒɑ̃
ki sɥive œ̃ ʃəmɛ̃
fɔʁse paʁ lə dεstɛ̃
də plysz- ɑ̃ plysz- ɑ̃tʁə øz- ɛ̃difəʁe
ʒmə sɥi kwɛ̃se ɑ̃tʁə dø fø
lε sɑ̃timɑ̃z- u lə mεpʁi ?
la nɥi ʒɑ̃pʁizɔnə e ʒεkʁi
afɛ̃ dəvite də fʁɔle la fɔli
sktoʃe o stilo
su ma fœjə sə dəʃɛ̃ne lε mo
ʒavu mɔ̃n- εkspʁesjɔ̃ ε maladʁwatə
e mɔ̃ sɔ̃ dɑ̃ la bwatə blak
səpɑ̃dɑ̃ ʒə dəklɑ̃ʃə tɑ̃ dəmɔsjɔ̃
kə ʒə nə pø nje ləvide
ʒεmə ma pʁizɔ̃ dɔʁe də məlɑ̃kɔli
e də sεtə saləte dinεʁsi
su la ʁεzɔ̃ ʒə flɑ̃ʃə
dɑ̃ lə dutə ʒə plɔ̃ʒə
ma sələ sεʁtidydə
sε kə lε ʃɑ̃ʒəmɑ̃ nε də labitydə
e lε sɑ̃timɑ̃ dynə tʁo ɡʁɑ̃də sɔlitydə