Poeme : Belle Indienne

Elle a des yeux noirs si profonds
Qui dans les miens mettent le feu
Elle a des cheveux nuits mi-longs
Oú soufflent les zéphirs douceux

Je la surnomme belle Indienne
A sa peau d’Andalousienne
A sa beauté Vénusienne
A sa trempe Sicilienne

Craintive au tout premier abord
Docile lorsque vient la confiance
Son cœur, une mine de trésor
Son sixième sens, une vraie science

Je la surnomme belle Indienne
A sa peau d’Andalousienne
A sa beauté Vénusienne
A sa trempe Sicilienne

Je n’aurai jamais sur mes lèvres
Le gôut de ses baisers rêvés
Au creux de mon âme, ca me crève
Que je ne puisse lui avouer…

εllə a dεz- iø nwaʁ si pʁɔfɔ̃
ki dɑ̃ lε mjɛ̃ mεte lə fø
εllə a dε ʃəvø nɥi mi lɔ̃ɡ
ɔ sufle lε zefiʁ dusø

ʒə la syʁnɔmə bεllə ɛ̃djεnə
a sa po dɑ̃daluzjεnə
a sa bote venyzjεnə
a sa tʁɑ̃pə sisiljεnə

kʁɛ̃tivə o tu pʁəmje abɔʁ
dɔsilə lɔʁskə vjɛ̃ la kɔ̃fjɑ̃sə
sɔ̃ kœʁ, ynə minə də tʁezɔʁ
sɔ̃ sizjεmə sɑ̃s, ynə vʁε sjɑ̃sə

ʒə la syʁnɔmə bεllə ɛ̃djεnə
a sa po dɑ̃daluzjεnə
a sa bote venyzjεnə
a sa tʁɑ̃pə sisiljεnə

ʒə noʁε ʒamε syʁ mε lεvʁə
lə ʒoy də sε bεze ʁεve
o kʁø də mɔ̃n- amə, ka mə kʁεvə
kə ʒə nə pɥisə lɥi avue…