Poeme : Tour Eiffel

Un de ces beaux matins,
Quand la brune envahie le ciel,
Que le soleil pale peine à l’horizon,
On peut apercevoir,
S’élever vers les nuages,
Cette pointe de fer…

Avec la plus grande délicatesse,
De son élégance elle pénètre,
Dans cette mer de coton
Et de toute sa beauté,
Elle illumine Paris,
De son manteau d’acier…

Dans le monde entier,
Son nom résonne,
C’est l’idole de notre pays,
Fierté de la nation,
Lumière de Paris,
La Tour Eiffel…

œ̃ də sε bo matɛ̃,
kɑ̃ la bʁynə ɑ̃vai lə sjεl,
kə lə sɔlεj palə pεnə a lɔʁizɔ̃,
ɔ̃ pø apεʁsəvwaʁ,
seləve vεʁ lε nɥaʒə,
sεtə pwɛ̃tə də fεʁ…

avεk la plys ɡʁɑ̃də delikatεsə,
də sɔ̃n- eleɡɑ̃sə εllə penεtʁə,
dɑ̃ sεtə mεʁ də kɔtɔ̃
e də tutə sa bote,
εllə ilyminə paʁi,
də sɔ̃ mɑ̃to dasje…

dɑ̃ lə mɔ̃də ɑ̃tje,
sɔ̃ nɔ̃ ʁezɔnə,
sε lidɔlə də nɔtʁə pεi,
fjεʁte də la nasjɔ̃,
lymjεʁə də paʁi,
la tuʁ εfεl…