Poeme : La Belle Et La Laide
La Belle Et La Laide
La belle personne se gausse
De la laide qui lis des proses
La belle a tellement d’égo
Qu’elle n’y comprend pas une rime de ses mots
La laide est triste et propose
Dans une plaintive prose
Que la belle lui donne une om
De tendresse et de dogme
La belle est un dôme
Pareille à une jolie rose
La laide est un remous
De tous ce qu’il y a de morose
La belle n’a pas de phrase
Que du mépris en phase
De haire le bon mot
Mais la laide est aumône
Et offre aux pauvretés sa pitié
Lui donne par ses moyens de la simplicité
D’un sous qui peut aider
La laide se fout pas mal
De ces banals
Aumônes
Car au monde
Elle n’offre que ses fards
Ses faussetés et sa fourberie
La laide haie l’hypocrisie
Et se gausse de ces âneries
Elle n’a pour elle que ses pales vers
Lancés vers
La simplicité
La vérité
Et l’intelligent incompris
La belle est envers
Tout ce qui est réellement beau
La laide possède son propre rameau
Et est gagnante de son vers
Qu’elle lance au hasard vers
Les pauvres, ceux qui n’ont pas eu de pot.
De la laide qui lis des proses
La belle a tellement d’égo
Qu’elle n’y comprend pas une rime de ses mots
La laide est triste et propose
Dans une plaintive prose
Que la belle lui donne une om
De tendresse et de dogme
La belle est un dôme
Pareille à une jolie rose
La laide est un remous
De tous ce qu’il y a de morose
La belle n’a pas de phrase
Que du mépris en phase
De haire le bon mot
Mais la laide est aumône
Et offre aux pauvretés sa pitié
Lui donne par ses moyens de la simplicité
D’un sous qui peut aider
La laide se fout pas mal
De ces banals
Aumônes
Car au monde
Elle n’offre que ses fards
Ses faussetés et sa fourberie
La laide haie l’hypocrisie
Et se gausse de ces âneries
Elle n’a pour elle que ses pales vers
Lancés vers
La simplicité
La vérité
Et l’intelligent incompris
La belle est envers
Tout ce qui est réellement beau
La laide possède son propre rameau
Et est gagnante de son vers
Qu’elle lance au hasard vers
Les pauvres, ceux qui n’ont pas eu de pot.
Léa
Pour mettre un commentaire
Poème en Phonétique
la bεllə pεʁsɔnə sə ɡosə
də la lεdə ki li dε pʁozə
la bεllə a tεllmɑ̃ deɡo
kεllə ni kɔ̃pʁɑ̃ pa ynə ʁimə də sε mo
la lεdə ε tʁistə e pʁɔpozə
dɑ̃z- ynə plɛ̃tivə pʁozə
kə la bεllə lɥi dɔnə ynə ɔm
də tɑ̃dʁεsə e də dɔɡmə
la bεllə εt- œ̃ domə
paʁεjə a ynə ʒɔli ʁozə
la lεdə εt- œ̃ ʁəmu
də tus sə kil i a də mɔʁozə
la bεllə na pa də fʁazə
kə dy mepʁiz- ɑ̃ fazə
də-εʁə lə bɔ̃ mo
mε la lεdə εt- omonə
e ɔfʁə o povʁəte sa pitje
lɥi dɔnə paʁ sε mwajɛ̃ də la sɛ̃plisite
dœ̃ su ki pø εde
la lεdə sə fu pa mal
də sε banal
omonə
kaʁ o mɔ̃də
εllə nɔfʁə kə sε faʁd
sε fosətez- e sa fuʁbəʁi
la lεdə-ε lipɔkʁizi
e sə ɡosə də sεz- anəʁi
εllə na puʁ εllə kə sε palə vεʁ
lɑ̃se vεʁ
la sɛ̃plisite
la veʁite
e lɛ̃tεlliʒe ɛ̃kɔ̃pʁi
la bεllə εt- ɑ̃vεʁ
tu sə ki ε ʁeεllmɑ̃ bo
la lεdə pɔsεdə sɔ̃ pʁɔpʁə ʁamo
e ε ɡaɲɑ̃tə də sɔ̃ vεʁ
kεllə lɑ̃sə o-azaʁ vεʁ
lε povʁə, sø ki nɔ̃ pa y də po.
də la lεdə ki li dε pʁozə
la bεllə a tεllmɑ̃ deɡo
kεllə ni kɔ̃pʁɑ̃ pa ynə ʁimə də sε mo
la lεdə ε tʁistə e pʁɔpozə
dɑ̃z- ynə plɛ̃tivə pʁozə
kə la bεllə lɥi dɔnə ynə ɔm
də tɑ̃dʁεsə e də dɔɡmə
la bεllə εt- œ̃ domə
paʁεjə a ynə ʒɔli ʁozə
la lεdə εt- œ̃ ʁəmu
də tus sə kil i a də mɔʁozə
la bεllə na pa də fʁazə
kə dy mepʁiz- ɑ̃ fazə
də-εʁə lə bɔ̃ mo
mε la lεdə εt- omonə
e ɔfʁə o povʁəte sa pitje
lɥi dɔnə paʁ sε mwajɛ̃ də la sɛ̃plisite
dœ̃ su ki pø εde
la lεdə sə fu pa mal
də sε banal
omonə
kaʁ o mɔ̃də
εllə nɔfʁə kə sε faʁd
sε fosətez- e sa fuʁbəʁi
la lεdə-ε lipɔkʁizi
e sə ɡosə də sεz- anəʁi
εllə na puʁ εllə kə sε palə vεʁ
lɑ̃se vεʁ
la sɛ̃plisite
la veʁite
e lɛ̃tεlliʒe ɛ̃kɔ̃pʁi
la bεllə εt- ɑ̃vεʁ
tu sə ki ε ʁeεllmɑ̃ bo
la lεdə pɔsεdə sɔ̃ pʁɔpʁə ʁamo
e ε ɡaɲɑ̃tə də sɔ̃ vεʁ
kεllə lɑ̃sə o-azaʁ vεʁ
lε povʁə, sø ki nɔ̃ pa y də po.