Poeme : Poèmes Courts 3

La mer :
Femme allongée.
La lune :
Femme debout.



Je hais les klaxons. Dit l’oiseau.
Je hais les mariages. Dit le vent.



Toute l’âme écrasée
Par une montagne d’éveil
Un plateau d’argent sur lequel
Trône son printemps d’évanouissement
Le dieu fatigué
Aspire au repos



Que tous les cailloux dans la chaussure, qui ne haïssent personne, rejoignent la tombe minérale, tombe en partie déjà ensevelie, progressivement, par les ans.



Céder à la folie la nuit
Dormir le jour
Comme un vampire
Sans son cercueil.



Ils ignorent, se dit-il
Ce que la nuit me fait
Ce que je deviens dans la noirceur



Chahut silencieux
Fleur presque
Tombe aux côtés
De l’ombre
Neige de printemps

la mεʁ :
famə alɔ̃ʒe.
la lynə :
famə dəbu.

asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə

ʒə-ε lε klaksɔ̃. di lwazo.
ʒə-ε lε maʁjaʒə. di lə vɑ̃.

asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə

tutə lamə ekʁaze
paʁ ynə mɔ̃taɲə devεj
œ̃ plato daʁʒe syʁ ləkεl
tʁonə sɔ̃ pʁɛ̃tɑ̃ devanuisəmɑ̃
lə djø fatiɡe
aspiʁə o ʁəpo

asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə

kə tus lε kaju dɑ̃ la ʃosyʁə, ki nə-ajse pεʁsɔnə, ʁəʒwaɲe la tɔ̃bə mineʁalə, tɔ̃bə ɑ̃ paʁti deʒa ɑ̃səvəli, pʁɔɡʁesivəmɑ̃, paʁ lεz- ɑ̃.

asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə

sede a la fɔli la nɥi
dɔʁmiʁ lə ʒuʁ
kɔmə œ̃ vɑ̃piʁə
sɑ̃ sɔ̃ sεʁkœj.

asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə

ilz- iɲɔʁe, sə di til
sə kə la nɥi mə fε
sə kə ʒə dəvjɛ̃ dɑ̃ la nwaʁsœʁ

asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə

ʃay silɑ̃sjø
flœʁ pʁεskə
tɔ̃bə o kote
də lɔ̃bʁə
nεʒə də pʁɛ̃tɑ̃