Poeme : Prélude A La Renaissance

Evoluant seule dans c lointains deserts de souffrance,
Je t’entend bete hideuse derriere ton maske de grace
M’appeller ton enfant, ta vie, ta renaissance,
Me charmer pour me faire perdre mon essence.

Laisse moi en paix, ne me siffle plus tes plaintes perfide
N’opresse plus mon ame de tes demandes sordides
Je ne veux t’apartenir, car ton amour n’est que chimère
Je ne peux t’apartenir, car je suis qu’etre de lumiere.

Ange blanc envoyé par un dieu qui ne te reconnais pas,
Je n’ai d’autre choix que de t’apporter la salvation dans le trepas
Meurt donc demon mandaté par l’enfer, brulé par la lame
Rougie des flammes meme qu’aliment nos ames…

əvɔlɥɑ̃ sələ dɑ̃ se lwɛ̃tɛ̃ dəzεʁ də sufʁɑ̃sə,
ʒə tɑ̃tɑ̃ bətə idøzə dəʁjəʁə tɔ̃ maskə də ɡʁasə
mapεlle tɔ̃n- ɑ̃fɑ̃, ta vi, ta ʁənεsɑ̃sə,
mə ʃaʁme puʁ mə fεʁə pεʁdʁə mɔ̃n- esɑ̃sə.

lεsə mwa ɑ̃ pε, nə mə siflə plys tε plɛ̃tə pεʁfidə
nɔpʁεsə plys mɔ̃n- amə də tε dəmɑ̃də sɔʁdidə
ʒə nə vø tapaʁtəniʁ, kaʁ tɔ̃n- amuʁ nε kə ʃimεʁə
ʒə nə pø tapaʁtəniʁ, kaʁ ʒə sɥi kεtʁə də lymjəʁə.

ɑ̃ʒə blɑ̃ ɑ̃vwaje paʁ œ̃ djø ki nə tə ʁəkɔnε pa,
ʒə nε dotʁə ʃwa kə də tapɔʁte la salvasjɔ̃ dɑ̃ lə tʁəpa
məʁ dɔ̃k dəmɔ̃ mɑ̃date paʁ lɑ̃fe, bʁyle paʁ la lamə
ʁuʒi dε flamə məmə kalime noz- amə…