Poeme : Le Chaos

Le chaos c’est la destruction
De toute forme de vie, de joie, de bonheur.
Le chaos c’est l’arrêt de la vie
C’est quand croire é devenu impossible
Quant tout existence tel quelle soi é détruite
Le chaos c’est quand les homme meurent
De leur tristesse de leur déboires
Quand on a été anéantie, on ne crois plus rien
On a plus peur de la vie que de son ennemie
On pense que tout a une fin
Que la vie é devenu un cauchemar
Que tout restera noir
Que les sourires s’oublierons
Que les souvenirs ne serons la
Que pour nous rappeller ce que nous avons fait
Ce que nous avons construits é détruits.
Le chaos c’est tout simplement de la haine
C’est aussi la que je vis.

lə ʃao sε la dεstʁyksjɔ̃
də tutə fɔʁmə də vi, də ʒwa, də bɔnœʁ.
lə ʃao sε laʁε də la vi
sε kɑ̃ kʁwaʁə e dəvəny ɛ̃pɔsiblə
kɑ̃ tut- εɡzistɑ̃sə tεl kεllə swa e detʁɥitə
lə ʃao sε kɑ̃ lεz- ɔmə məʁe
də lœʁ tʁistεsə də lœʁ debwaʁə
kɑ̃t- ɔ̃n- a ete aneɑ̃ti, ɔ̃ nə kʁwa plys ʁjɛ̃
ɔ̃n- a plys pœʁ də la vi kə də sɔ̃n- εnəmi
ɔ̃ pɑ̃sə kə tut- a ynə fɛ̃
kə la vi e dəvəny œ̃ koʃəmaʁ
kə tu ʁεstəʁa nwaʁ
kə lε suʁiʁə subljəʁɔ̃
kə lε suvəniʁ nə səʁɔ̃ la
kə puʁ nu ʁapεlle sə kə nuz- avɔ̃ fε
sə kə nuz- avɔ̃ kɔ̃stʁɥiz- e detʁɥi.
lə ʃao sε tu sɛ̃pləmɑ̃ də la-εnə
sεt- osi la kə ʒə vis.