Poeme : Enfant Du Clair-Obscur

Au funèbre sentier,
Se jette un cimetière,
Les sanglots mortifiés,
Nébuleuse et mystère.

Des anges pâles,
Veille au tombeau,
Madone et ses voiles,
Garde l’entrée du caveau.

Sort de ton abysse,
Eveille l’outre-tombe,
Au sang du calice,
La terre te féconde.

Toi l’enfant du clair-obscur,
Au charme de nature,
La lune est ta narcose,
En son opale osmose.

Vampire aux lèvres vermeil,
Frôle les courbes sensuelles,
D’une demoiselle en sommeil,
Ses crocs morsures éternelles.

Emilie. K

o fynεbʁə sɑ̃tje,
sə ʒεtə œ̃ simətjεʁə,
lε sɑ̃ɡlo mɔʁtifje,
nebyløzə e mistεʁə.

dεz- ɑ̃ʒə palə,
vεjə o tɔ̃bo,
madɔnə e sε vwalə,
ɡaʁdə lɑ̃tʁe dy kavo.

sɔʁ də tɔ̃n- abisə,
əvεjə lutʁə tɔ̃bə,
o sɑ̃ dy kalisə,
la teʁə tə fekɔ̃də.

twa lɑ̃fɑ̃ dy klεʁ ɔpskyʁ,
o ʃaʁmə də natyʁə,
la lynə ε ta naʁkozə,
ɑ̃ sɔ̃n- ɔpalə ɔsmozə.

vɑ̃piʁə o lεvʁə- vεʁmεj,
fʁolə lε kuʁbə- sɑ̃sɥεllə,
dynə dəmwazεllə ɑ̃ sɔmεj,
sε kʁo mɔʁsyʁəz- etεʁnεllə.

əmili. ka