Poeme : L’inspiration

Une douce apre midi d’hiver
Alors ke le temp etai clair
J’etais dans ma chambre
Ne sachant pa koi entreprendre
Il faisait bo et le ciel etai bleu
Je reflechissai a ce ke je pouvais fer de mieu
Pluto ke de relire toujour le meme livre
Tou en sachan ke la fin etai terrible
Je decida donc de dessiner
San ke ca donne gran succes
Je me mi donc a lire
Jusqu’a m’endormir
Pui me vin une idee a l’esprit
Je pri mon stilo et j’ecrivi
Des mots, des vers, pui un poeme
Ki n’avai aukun teme
Les mots sortirent de ma tete
De mon stilo de mon encre
Pour en remplir les cases de ma feuille blanche
Sans problemes
Et voici komen me vint ce poeme ki n’a pourtan aukun teme

ynə dusə apʁə midi divεʁ
alɔʁ kə lə tɑ̃p ətε klεʁ
ʒətε dɑ̃ ma ʃɑ̃bʁə
nə saʃɑ̃ pa kwa ɑ̃tʁəpʁɑ̃dʁə
il fəzε bo e lə sjεl ətε blø
ʒə ʁəflεʃisε a sə kə ʒə puvε fεʁ də mjø
plyto kə də ʁəliʁə tuʒuʁ lə məmə livʁə
tu ɑ̃ saʃɑ̃ kə la fɛ̃ ətε teʁiblə
ʒə dəsida dɔ̃k də desine
sɑ̃ kə ka dɔnə ɡʁɑ̃ syksə
ʒə mə mi dɔ̃k a liʁə
ʒyska mɑ̃dɔʁmiʁ
pɥi mə vɛ̃ ynə idi a lεspʁi
ʒə pʁi mɔ̃ stilo e ʒεkʁivi
dε mo, dε vεʁ, pɥi œ̃ poəmə
ki navε okœ̃ təmə
lε mo sɔʁtiʁe də ma tətə
də mɔ̃ stilo də mɔ̃n- ɑ̃kʁə
puʁ ɑ̃ ʁɑ̃pliʁ lε kazə də ma fœjə blɑ̃ʃə
sɑ̃ pʁɔbləmə
e vwasi kɔmɛ̃ mə vɛ̃ sə poəmə ki na puʁtɑ̃ okœ̃ təmə