Poeme : Pitit Zoli Conte De Fee Hihi

Chevelure au vent, le visage froid
Le regard dans le vide, elle ne bouge pas
Elle tombe dans le gouffre hurlant
Le noir et le silence l’avalent
S o s, ignores, elle sombrait
Petite fille innocente qui mourrait
On la voyait qui coulait, se noyait
Personne n’avait la force de la sauver
Elle se laissait partir
Sans un mot dire
Le regard et les pensees disparus
Elle croyait ne jamais etre entendue
Elle leva la tete et vit un ange pencher
Lui tendant une main, elle a cru rever
Si pres de la mort on avait entendu
Son appel a l’aide perdu…
Tomber sous le charme d’une ado blessee
Il avait decider d’avec son amour la soigner…
Dans ses yeux reapparait une douce lueur
Son visage a repris de belles couleurs
Le gouffre se renferme croyant l’avoir tuee
Heureusement la petite enfant a ete sauvee
La tempete est passee
Le soleil s’est remit a briller
Pouvant la rechauffer
Elle croit maintenant reaimer

JOLI CONTE DE FEE
AYANT FAILLI NE PAS SEXAUCER

ʃəvəlyʁə o vɑ̃, lə vizaʒə fʁwa
lə ʁəɡaʁ dɑ̃ lə vidə, εllə nə buʒə pa
εllə tɔ̃bə dɑ̃ lə ɡufʁə yʁlɑ̃
lə nwaʁ e lə silɑ̃sə lavalɑ̃
εs o εs, iɲɔʁə, εllə sɔ̃bʁε
pətitə fijə inɔsɑ̃tə ki muʁʁε
ɔ̃ la vwajε ki kulε, sə nwajε
pεʁsɔnə navε la fɔʁsə də la sove
εllə sə lεsε paʁtiʁ
sɑ̃z- œ̃ mo diʁə
lə ʁəɡaʁ e lε pɑ̃si dispaʁys
εllə kʁwajε nə ʒamεz- εtʁə ɑ̃tɑ̃dɥ
εllə ləva la tətə e vit œ̃n- ɑ̃ʒə pɑ̃ʃe
lɥi tɑ̃dɑ̃ ynə mɛ̃, εllə a kʁy ʁəve
si pʁə- də la mɔʁ ɔ̃n- avε ɑ̃tɑ̃dy
sɔ̃n- apεl a lεdə pεʁdy…
tɔ̃be su lə ʃaʁmə dynə ado blesi
il avε dəside davεk sɔ̃n- amuʁ la swaɲe…
dɑ̃ sεz- iø ʁəapaʁε ynə dusə lɥœʁ
sɔ̃ vizaʒə a ʁəpʁi də bεllə kulœʁ
lə ɡufʁə sə ʁɑ̃fεʁmə kʁwajɑ̃ lavwaʁ tɥi
œʁøzəmɑ̃ la pətitə ɑ̃fɑ̃ a ətə sovi
la tɑ̃pətə ε pasi
lə sɔlεj sε ʁəmi a bʁije
puvɑ̃ la ʁəʃofe
εllə kʁwa mɛ̃tənɑ̃ ʁəεme

ʒɔli kɔ̃tə də fi
εjɑ̃ faji nə pa sεksose