Poeme : Enfermement Conscient

Petite ouvriere, n’ayant pour seul outil qu’un stylo
Petite guerriere, n’ayant pour suel ami que les mots
D’annee en annee, tout devient plus clair
La solitude n’est pas la plus meurtriere
Le pouvoir se trouve au fond, tout au fond
On ne le voit pas, il est bien trop profond
Tout avait l’air si beau, si grand, si chaud
C’est dur de placer des mots sur des maux
C’est comme un vent, glacial, eternel
Qui ne s’arrete jamais de souffler
C’est un soleil, une jolie merveille
Qui en une seconde s’est metamorphosee
Mon arme a toujours ete l’espoir
Elle a ete aspiree par le desespoir
On dit qu’il existe une cle, la cle du cœur
Celle ci ouvrirais les portes du bonheur
Tout le monde s’y precipite tete baissee
Au bout du chemin, on les voit tous pleurer
Moi, ado de 16 ans, deja remplie de souffrances
Fermant les portes, je m’enferme dans ma haute tour
J’assume et j’accepte de vivre avec ces absences
Qui redonnent le sourire et le reprennent un autre jour
Je ne regretterais point d’etre seule contre tout
Peu importe, je serais la, rien que pour vous
Pas de questions a poser
Pas d’ordres a me donner
Je n’ai plus rien a dire
Je ne me force plus a rire
Je veux juste continuer d’ecrire
Et ne plus inutilement souffrir

Les portes se fermees
Et personne ne saura jamais
Il n’existe plus de cles
Mon cœur est enterre…

pətitə uvʁjəʁə, nεjɑ̃ puʁ səl uti kœ̃ stilo
pətitə ɡeʁjəʁə, nεjɑ̃ puʁ sɥεl ami kə lε mo
dani ɑ̃n- ani, tu dəvjɛ̃ plys klεʁ
la sɔlitydə nε pa la plys məʁtʁjəʁə
lə puvwaʁ sə tʁuvə o fɔ̃, tut- o fɔ̃
ɔ̃ nə lə vwa pa, il ε bjɛ̃ tʁo pʁɔfɔ̃
tut- avε lεʁ si bo, si ɡʁɑ̃, si ʃo
sε dyʁ də plase dε mo syʁ dε mo
sε kɔmə œ̃ vɑ̃, ɡlasjal, ətεʁnεl
ki nə saʁətə ʒamε də sufle
sεt- œ̃ sɔlεj, ynə ʒɔli mεʁvεjə
ki ɑ̃n- ynə səɡɔ̃də sε mətamɔʁfozi
mɔ̃n- aʁmə a tuʒuʁz- ətə lεspwaʁ
εllə a ətə aspiʁi paʁ lə dəzεspwaʁ
ɔ̃ di kil εɡzistə ynə klə, la klə dy kœʁ
sεllə si uvʁiʁε lε pɔʁtə- dy bɔnœʁ
tu lə mɔ̃də si pʁəsipitə tətə bεsi
o bu dy ʃəmɛ̃, ɔ̃ lε vwa tus pləʁe
mwa, ado də sεzə ɑ̃, dəʒa ʁɑ̃pli də sufʁɑ̃sə
fεʁmɑ̃ lε pɔʁtə, ʒə mɑ̃fεʁmə dɑ̃ ma-otə tuʁ
ʒasymə e ʒaksεptə də vivʁə avεk sεz- absɑ̃sə
ki ʁədɔne lə suʁiʁə e lə ʁəpʁεne œ̃n- otʁə ʒuʁ
ʒə nə ʁəɡʁεtəʁε pwɛ̃ dεtʁə sələ kɔ̃tʁə tu
pø ɛ̃pɔʁtə, ʒə səʁε la, ʁjɛ̃ kə puʁ vu
pa də kεstjɔ̃z- a poze
pa dɔʁdʁəz- a mə dɔne
ʒə nε plys ʁjɛ̃ a diʁə
ʒə nə mə fɔʁsə plysz- a ʁiʁə
ʒə vø ʒystə kɔ̃tinɥe dεkʁiʁə
e nə plysz- inytiləmɑ̃ sufʁiʁ

lε pɔʁtə- sə fεʁmi
e pεʁsɔnə nə soʁa ʒamε
il nεɡzistə plys də klə
mɔ̃ kœʁ εt- ɑ̃teʁə…