Poeme : Asphyxie

Quand chaque pensée étouffe
Quand le nouveau oppresse
Que l’avenir attire le doute
Comment ôter ça de ma tête ?

Et toujours s’effacer
A se laisser envahir
Jusqu’à ne plus respirer
Mais comment m’en sortir ?

Laisse-moi perdre le contrôle
Confondre le jour et la nuit
Qu’il n’y ait plus de faux rôles
Qu’il n’y ait plus de limites

Que mes envies soient libres
Qu’elles seules décident
De ce que je dois vivre

kɑ̃ ʃakə pɑ̃se etufə
kɑ̃ lə nuvo ɔpʁεsə
kə lavəniʁ atiʁə lə dutə
kɔmɑ̃ ote sa də ma tεtə ?

e tuʒuʁ sefase
a sə lεse ɑ̃vaiʁ
ʒyska nə plys ʁεspiʁe
mε kɔmɑ̃ mɑ̃ sɔʁtiʁ ?

lεsə mwa pεʁdʁə lə kɔ̃tʁolə
kɔ̃fɔ̃dʁə lə ʒuʁ e la nɥi
kil ni ε plys də fo ʁolə
kil ni ε plys də limitə

kə mεz- ɑ̃vi swae libʁə
kεllə sələ deside
də sə kə ʒə dwa vivʁə